In mijn laatste jaar secundair onderwijs bezocht ik enorm veel universiteiten en hogescholen. Eerst en vooral omdat ik geen flauw idee had wat ik wou doen (hier vertelde ik er al meer over), ten tweede om ook na te gaan waar ik me het beste zou voelen. Hoewel het een tijdrovende activiteit is, raad ik het iedereen aan! Daarnaast kan het ook erg tof zijn om op die manier je eigen land wat beter te leren kennen, een shopdagje in Brussel, sightseeing in Brugge, ...
Op die infodagen wordt alles uiteraard zo mooi mogelijk gepresenteerd, je krijgt vaak een gratis lunch aangeboden in het studentenrestaurant... Probeer daarom zeker achter de schermen een kijkje te nemen: ken je via-via geen studenten die er les volgen? Die mensen kunnen je een meer genuanceerd beeld geven van wat er precies verwacht wordt, hoe het eraan toe gaat, wat een vak echt inhoudt enzovoort.
Mijn ervaring leert dat de 'horrorverhalen' pas komen eens je het eerste jaar gestart bent. In drukke gesprekken met oudere studenten komen vaak dezelfde proffen en vakken terug. "Dat is een buisvak, daar is nooit iemand de eerste keer geslaagd!". "Die prof, die was veé-se-lijk! Hij zette iemand uit de les omdat die gewoon voor zich uit keek!". "Naar die zijn lessen ga ik niet, die zijn niet interessant en hij stelt toch altijd vragen uit de tekstenbundel.". Enzovoort...
Ik ga niet beweren dat sommige van die uitspraken niet kloppen. Ik zou ze wel wat willen nuanceren. Heel wat onder ons worden bijvoorbeeld al angstig wanneer ze het woord "STATISTIEK" horen! Hét buisvak bij uitstek bij heel wat pedagogie- en psychologiestudenten. Ik behoor zelf ook tot die groep gebuisden in eerste zit. Door de vele (wilde) verhalen had ik al nul komma nul vertrouwen in mijn slaagkansen, ik haalde op mijn eerste examen een knappe 4 (op 20 hé). Op voorhand was ik zo bang dat ik het fout zou doen dat ik er gewoon niet aan begon. Eens ik eraan begonnen was, was het eigenlijk al te laat: ik liep veel teveel achter!
Uiteindelijk heb ik een semester lang geen vakken opgenomen en gestudeerd voor mijn tweede zit statistiek. Ik ging op consult bij de studieadviseur en die hielp me een beetje op weg met de methode om het vak aan te pakken en gaf me ook enkele boekentips om alles beter te begrijpen. Iedere week werkte ik twee uur aan statistiek, met een hoofd vol angst en twijfels maar ook vol goede hoop. Ik dééd het en wat bleek? De "Ik-begin-er-gewoon-aan-pagina-per-pagina-methode" werkte! Ik behaalde een 11/20 en kon zelfs een 14/20 behaald hebben. Ik durfde op het examen mijn drie meerkeuzevragen niet te beantwoorden (ondanks ik het juiste antwoord in gedachten had) omdat giscorrectie toegepast werd. Ik "wist" dat ik minimum een 10 zou behalen zonder die vragen en ik wou geen risico nemen. Beetje stom maar wel geslaagd.
Een andere is "DE PROF". Iedere student (zelfs in het secundair onderwijs) kan zo de naam noemen van die ene prof/leerkracht. Die ene persoon waar iedereen doodsbenauwd van is. Je weet niet wie hij dit college zal viseren, wanneer hij zal uitbarsten. Of hij is de prof die nooit opmerkingen geeft tijdens de lessen en je tijdens het mondeling examen figuurlijk tegen de muur smakt om je terug te pakken. Soms vraag ik me af waar ze hun reputatie vandaan halen. Hoewel ik af en toe wel eens gedacht heb: "Vreemde feedback." of: "Als het dan toch niet zo erg is, waarom laat je me dan niet meteen slagen?", heb ik de boeman-ervaring (nog?) niet meegemaakt.
Er zijn veel wilde verhalen, over vakken en over proffen, maar zolang je doet wat je moet doen (je bent immers student omdat je wil studeren), denk ik niet dat je je grote zorgen hoeft te maken. Laat je dus niet intimideren door bepaalde "Urban legends" (zoals ik deed) en wanneer je bepaalde problemen ervaart met een van die horrorvakken: roep zo snel mogelijk hulp in! Medestudenten kunnen je helpen, er is studieadvies op iedere campus, er zijn handboeken die je kunnen helpen, de prof/assistent kan je advies geven... Heb je echt problemen met een bepaalde prof, weet dan dat er ook hiervoor verschillende mogelijkheden zijn! Een gesprek kan wonderen doen en je hoeft zeker je volledige studentencarrière niet kapot te laten maken door één vak of één prof.
Onderneem ACTIE in eender welke situatie. Opgeven omdat je twijfelt aan je kunnen of omdat iemand anders zegt dat het moeilijk zal worden is geen goede reden. Mocht je na alle inzet toch niet slagen of je studies stopzetten, dan weet je tenminste dat je alles gedaan hebt wat je kon.
Op die infodagen wordt alles uiteraard zo mooi mogelijk gepresenteerd, je krijgt vaak een gratis lunch aangeboden in het studentenrestaurant... Probeer daarom zeker achter de schermen een kijkje te nemen: ken je via-via geen studenten die er les volgen? Die mensen kunnen je een meer genuanceerd beeld geven van wat er precies verwacht wordt, hoe het eraan toe gaat, wat een vak echt inhoudt enzovoort.
Mijn ervaring leert dat de 'horrorverhalen' pas komen eens je het eerste jaar gestart bent. In drukke gesprekken met oudere studenten komen vaak dezelfde proffen en vakken terug. "Dat is een buisvak, daar is nooit iemand de eerste keer geslaagd!". "Die prof, die was veé-se-lijk! Hij zette iemand uit de les omdat die gewoon voor zich uit keek!". "Naar die zijn lessen ga ik niet, die zijn niet interessant en hij stelt toch altijd vragen uit de tekstenbundel.". Enzovoort...
Uiteindelijk heb ik een semester lang geen vakken opgenomen en gestudeerd voor mijn tweede zit statistiek. Ik ging op consult bij de studieadviseur en die hielp me een beetje op weg met de methode om het vak aan te pakken en gaf me ook enkele boekentips om alles beter te begrijpen. Iedere week werkte ik twee uur aan statistiek, met een hoofd vol angst en twijfels maar ook vol goede hoop. Ik dééd het en wat bleek? De "Ik-begin-er-gewoon-aan-pagina-per-pagina-methode" werkte! Ik behaalde een 11/20 en kon zelfs een 14/20 behaald hebben. Ik durfde op het examen mijn drie meerkeuzevragen niet te beantwoorden (ondanks ik het juiste antwoord in gedachten had) omdat giscorrectie toegepast werd. Ik "wist" dat ik minimum een 10 zou behalen zonder die vragen en ik wou geen risico nemen. Beetje stom maar wel geslaagd.
Een andere is "DE PROF". Iedere student (zelfs in het secundair onderwijs) kan zo de naam noemen van die ene prof/leerkracht. Die ene persoon waar iedereen doodsbenauwd van is. Je weet niet wie hij dit college zal viseren, wanneer hij zal uitbarsten. Of hij is de prof die nooit opmerkingen geeft tijdens de lessen en je tijdens het mondeling examen figuurlijk tegen de muur smakt om je terug te pakken. Soms vraag ik me af waar ze hun reputatie vandaan halen. Hoewel ik af en toe wel eens gedacht heb: "Vreemde feedback." of: "Als het dan toch niet zo erg is, waarom laat je me dan niet meteen slagen?", heb ik de boeman-ervaring (nog?) niet meegemaakt.
Er zijn veel wilde verhalen, over vakken en over proffen, maar zolang je doet wat je moet doen (je bent immers student omdat je wil studeren), denk ik niet dat je je grote zorgen hoeft te maken. Laat je dus niet intimideren door bepaalde "Urban legends" (zoals ik deed) en wanneer je bepaalde problemen ervaart met een van die horrorvakken: roep zo snel mogelijk hulp in! Medestudenten kunnen je helpen, er is studieadvies op iedere campus, er zijn handboeken die je kunnen helpen, de prof/assistent kan je advies geven... Heb je echt problemen met een bepaalde prof, weet dan dat er ook hiervoor verschillende mogelijkheden zijn! Een gesprek kan wonderen doen en je hoeft zeker je volledige studentencarrière niet kapot te laten maken door één vak of één prof.
Onderneem ACTIE in eender welke situatie. Opgeven omdat je twijfelt aan je kunnen of omdat iemand anders zegt dat het moeilijk zal worden is geen goede reden. Mocht je na alle inzet toch niet slagen of je studies stopzetten, dan weet je tenminste dat je alles gedaan hebt wat je kon.
Reacties
Een reactie posten