Mama leert

In mijn laatste jaar secundair onderwijs bezocht ik enorm veel universiteiten en hogescholen. Eerst en vooral omdat ik geen flauw idee had wat ik wou doen ( hier vertelde ik er al meer over), ten tweede om ook na te gaan waar ik me het beste zou voelen. Hoewel het een tijdrovende activiteit is, raad ik het iedereen aan! Daarnaast kan het ook erg tof zijn om op die manier je eigen land wat beter te leren kennen, een shopdagje in Brussel, sightseeing in Brugge, ... Op die infodagen wordt alles uiteraard zo mooi mogelijk gepresenteerd, je krijgt vaak een gratis lunch aangeboden in het studentenrestaurant... Probeer daarom zeker achter de schermen een kijkje te nemen: ken je via-via geen studenten die er les volgen? Die mensen kunnen je een meer genuanceerd beeld geven van wat er precies verwacht wordt, hoe het eraan toe gaat, wat een vak echt inhoudt enzovoort. Mijn ervaring leert dat de 'horrorverhalen' pas komen eens je het eerste jaar gestart bent. In drukke gesprekken met

Bij het opmaken van maandplanningen had ik het probleem dat ik steeds dacht: "Er is nog tijd.".  Ook qua studeren gaat het zo: te ver vooruit plannen houdt me tegen om aan de slag te gaan. "Het moet nu toch nog niet af zijn." is één van de meest gehate gedachten in mijn hoofd. Daarom ben ik gestopt met lange-termijnplannen en probeer ik korter op de bal te spelen. Bij mij helpt het om één keer, aan het begin van het semester, ieder vak volledig te overlopen. Dan noteer ik meteen alle deadlines en examenmomenten in mijn agenda. Ik raad iedereen aan om enkele dagen voor de deadline al een extra deadline te noteren. Onverwachte gebeurtenissen kunnen altijd roet in het eten gooien, zeker wanneer je drie kinderen hebt. Ooit viel onze oudste bijvoorbeeld van de glijbaan in de crèche en moest hij de hele nacht gecontroleerd worden. Anderhalve dag later moest ik een examen afleggen, na twee slapeloze nachten. Ik was serieus content dat ik mijn persoonlijke deadline wat

Wie me een beetje kent weet dat ik nooit onderweg ben zonder notitieboekje en/of agenda. Een portefeuille heb ik niet meer, wel een kleine filofax (ja, zo'n old fashion agenda op papier!) waar ook mijn belangrijkste kaarten inzitten. Maar die agenda, die heb ik dus al-tijd constant bij me. Niet omdat ik zoveel te regelen heb, de meeste dingen staan gewoon vast. Vraagt iemand iets, geen risico om het te vergeten, ik kan meteen zien wat of hoe en alles netjes aanvullen! En dan volgt altijd dé hippe opmerking: "Waarom in godshemelsnaam niet digitaal?" Iedereen (zeker ikzelf) heeft toch altijd zijn/haar smartphone op zak? Awel hé, laat ons zeggen dat ik die de helft van de keren zou kunnen gebruiken. De andere keren kom ik er niet ver mee. Omdat ik aan het bellen ben wanneer iemand een afspraak wil vastzetten. Of - en daar komt de tip - omdat ik mijn smartphone niet bij me heb! Wanneer ik écht wil doorwerken/studeren, leg ik dat ding zover mogelijk bij me vandaan. Omdat

"Die universiteitsstudentjes, die hebben nogal een leven hé! Die moeten bijna nooit naar de les, die moeten (bijna) geen stage doen, ze krijgen veel minder opdrachten..." We keken er nogal op neer in de hogeschool. Wij waren degene die het echte werk deden! Wij deden ervaring op tijdens stages én moesten studeren én moesten zorgen dat alle taken op tijd ingediend waren... Die 'van den unief', dat waren verwende gastjes die af en toe eens een boek moesten openslaan. Ik durfde dit in mijn hoofd al wat in twijfel trekken maar telkens ik een uurrooster van de universiteit zag dacht ik toch: "Amai, zo weinig les, wat doen die hele dagen?". Wat een onterechte rotopmerking. Laat ons zeggen dat ik het pas begon te snappen na een volledig jaar colleges volgen. Het tempo waarop je (Engelstalige, Franstalige...) teksten moet doornemen! Geen voorgekauwde cursus in de meeste gevallen. Het duurde ongeveer anderhalf jaar eer ik door had dat er meestal geen 'waarh

Toen ik in het zesde middelbaar (inmiddels veel te lang geleden) een richting moest kiezen leek het alsof ik in zee gegooid werd met twintig reddingsboeien om me heen. Ik had zo'n ruime interesse in allerlei richtingen dat ik maar niet kon kiezen. De ene week zou ik psychologe worden, de andere week boekhouder en kok leek me ook wel iets. Laat ons zeggen dat er niet veel veranderd is... Uiteindelijk moest ik wel kiezen natuurlijk en na een omweg (van drie weken!) via facilitair management, werd het toch de lerarenopleiding. Het leek me plezant om voor eeuwig naar school te mogen (allez, tot aan mijn pensioen, minstens). Dat een groot deel van mijn toekomstige job bestond uit praten was uiteraard ook een pluspunt. Eerst koos ik de vakkencombinatie economie-informatica-geschiedenis. Komende uit de richting boekhouden-informatica waren de eerste twee logisch, de derde uit interesse. Maar die interesse was niet genoeg, ik liep mijlenver achter op de rest (het missen van de eerste d

Eén van de grootste voordelen aan studeren, lesgeven en een gezin runnen is dat ik me tamelijk goed kan inleven in mijn doelgroep afstandsonderwijs. Er zijn heel veel situaties waarbij ikzelf onmogelijk een kant-en-klare oplossing kan geven, hun situaties zijn vaak veel moeilijker dan die van mij! Maar toch kan ik af en toe helpen de scherpe randjes eraf te halen... Na die jaren combineren besef ik maar al te goed hoe eenzaam het soms wordt als werkstudent. De gewone student zit (bijna) iedere dag tussen de medestudenten, je ziet anderen zweten en zwoegen en je hebt begot zelfs live studiegroepen die elkaar helpen (of tegenhouden). Wanneer je lessen online volgt (of gewoon zelf studeert), heb je die sociale omgeving niet, dan moet je puur op jezelf alles zien te vinden en op te lossen. Daarom raad ik iedereen aan om je toch te wagen aan enkele colleges om mensen te leren kennen. Je hoeft geen dikke vriendjes te worden (al hebben we er hier zelfs een vriendin/babysit aan overgehouden

Gisteren besefte ik, tijdens de lange rit van Leuven terug naar West-Vlaanderen, dat dit echt het laatste jaar wordt. De laatste keren in de aula luisteren naar een Prof. De laatste keren teksten doorspitten, kleuren, studeren... Nog één jaar, nog één keer alles geven. Toen kwam ook het volgende besef: ik sta meer dan 10 jaar in het onderwijs! Je merkt het al... lange autoritten, die zijn niet aan mij besteed. Teveel gemijmer, teveel nostalgische gedachten in mijn hoofd. Al is er natuurlijk niets mis met even te stil staan bij het verleden. In de tien onderwijsjaren deed ik heel wat ervaring op en ik botste af en toe eens ferm tegen de muur. Zelfs nu, wanneer je zou denken dat ervaring de bovenhand neemt, steven ik soms nog op die muur af. Maar wat vooral gebeurde tijdens de afgelopen 10 jaar, was het ontdekken van de liefde voor de klas. Het gevoel wanneer je uit de klas komt, nadat een les goed gegaan is, dat is onbeschrijfelijk. Af en toe mogen meemaken dat iemand zegt: "Je