Een thesis in fasen van een zwangerschap en een bevalling

één

Ongeveer negen maand duurt het academiejaar, de tijd waarin je geacht wordt een thesis te schrijven. Die periode lijkt op zich erg lang, maar voor je het weet nader je de 40 weken. Je kan vroeger indienen dan de deadline maar op zich blijkt het eerder een tot-de laatste-dag-opdracht te worden. Voor wie het niet lukt in die 40 weken is er nog steeds de optie om overtijd te gaan en in augustus in te dienen. 

twee

Het begin is erg spannend: een onderwerp kiezen, onderzoek opstarten, literatuur doorworstelen. Al die nieuwe dingen, fantastisch! Naarmate de tijd vordert wordt het echter lastiger en lastiger. Iedere seconde dwarrelen er gedachten in je hoofd, je blijft denken: nog zoveel maanden, nog zoveel weken, nog zoveel dagen. En nog zoveel te doen. De vermoeidheid steekt de kop op en niet weten wanneer alles precies eruit zal komen en op papier zal staan maakt het alleen maar spannender. Je blijft doorgaan, je weet dat het niet kan blijven duren en je hoopt dat het goed komt.

drie

Hoe lastig het ook wordt, je gelooft er in dat alles goed komt. Op het einde van de rit kan je jouw eindresultaat vasthouden en delen met de rest. Hoe moeilijk, lastig en ongeëvenaard de eindsprint ook wordt, weldra vergeet je alles en onthou je enkel de positieve dingen. 

vier

Een afspraak met je promotor lijkt erg veel weg te hebben van een afspraak met de gynaecoloog. Vooraf spoken honderd-en-een vragen door je hoofd en wanneer je aankomt ben je alles vergeten. Tijdens het gesprek knik je plichtbewust "ja" en geloof je ook echt dat je alles begrijpt. Het moment waarop je in de wagen stapt, schieten 99 nieuwe vragen door je hoofd en is alles opnieuw totale chaos. Thesisdementie.

vijf

Hoewel ik nog geen ervaring heb met een volledige thesis, wil ik toch al even veralgemenen. Wanneer je zelf jouw thesis leest, vind je dat hij de mooiste van de hele wereld is. Je hebt er bloed, zweet en tranen in gestopt dus zie je hem sowieso graag. Liefde op het eerste gezicht, omdat je weet hoeveel moeite het je gekost heeft. 

En dan (gelukkig) het grote verschil...

Ik ben blij dat ik geen leven lang zal moeten zorgen voor mijn thesis. Binnenkort scheiden onze wegen en zal ik hopelijk enkel nog met liefdevolle nostalgie terugblikken op academiejaar 17-18. Met plezier zeg ik dan vaarwel aan de thesisdementie en kan ik eindelijk weer volop genieten van mijn échte nageslacht.