Eén van de grootste voordelen aan studeren, lesgeven en een gezin runnen is dat ik me tamelijk goed kan inleven in mijn doelgroep afstandsonderwijs. Er zijn heel veel situaties waarbij ikzelf onmogelijk een kant-en-klare oplossing kan geven, hun situaties zijn vaak veel moeilijker dan die van mij! Maar toch kan ik af en toe helpen de scherpe randjes eraf te halen...
Na die jaren combineren besef ik maar al te goed hoe eenzaam het soms wordt als werkstudent. De gewone student zit (bijna) iedere dag tussen de medestudenten, je ziet anderen zweten en zwoegen en je hebt begot zelfs live studiegroepen die elkaar helpen (of tegenhouden). Wanneer je lessen online volgt (of gewoon zelf studeert), heb je die sociale omgeving niet, dan moet je puur op jezelf alles zien te vinden en op te lossen. Daarom raad ik iedereen aan om je toch te wagen aan enkele colleges om mensen te leren kennen. Je hoeft geen dikke vriendjes te worden (al hebben we er hier zelfs een vriendin/babysit aan overgehouden!) maar gewoon enkele mensen met wie je af en toe iets kan bespreken. Dat bespreken is in onze moderne tijd erg eenvoudig geworden: Facebook, Instagram, Messenger, WhatsApp... dus socialiseren dat studeren!
Af en toe lezen dat iemand anders ook worstelt, even geen zin meer heeft... Meezagen tijdens de blok en examenperiode "dat-het-toch-zo-zwaar-is" kan gewoon deugd doen, zelfs als je stiekem geniet van de adrenaline die in deze periode door je lijf giert.
Anderzijds: doe je eigen ding! Ergens gaat een mens altijd op zoek naar rolmodellen: mensen die hetzelfde doen als jou (of nog beter, het al met succes gedaan hebben) en die je inspiratiebron kunnen worden. Dat is heel tof, er zijn veel leuke mensen en veel leuke bronnen! Maar, er is één grote valkuil: ga niet te ver mee in het verhaal van anderen. Ik heb me hier hard laten aan vangen!
We spraken ooit af om colleges volledig uit te schrijven (dit is een hot topic dezer dagen aan de unief) en het werk te verdelen. Eén persoon uit mijn werkstudentengroepje ging vooruit als een sneltrein, ik maakte me grote zorgen omdat ik dit tempo niet kon volgen. Hoewel ik intussen de bachelor al afgewerkt had en dus niet direct overbezorgd hoefde te zijn over mijn capaciteiten, hakte dit er hard in. Bleek uiteindelijk dat die persoon én een man was die weinig tot geen huishoudelijk werk hoefde te verrichten (ik zeg niet dat dit bij alle mannen zo is, wel in deze situatie!) én tijdelijk ook enkele maanden niet hoefde te werken omdat hij rugproblemen had.
Ik had geprobeerd om alles bij te benen en door te gaan, ten koste van nachtrust, ten koste van kwaliteit, ten koste van mijn andere vakken en ten koste van mijn humeur... Alleen maar omdat ik geen rekening hield met de 'verschilletjes' tussen onze twee situaties. Moraal van het verhaal: kijk voor jezelf wat wanneer haalbaar is, stel een realistische planning op (niet eenvoudig maar beetje per beetje lukt het wel!) en kijk niet teveel rondom je. Het sociale is af en toe erg belangrijk maar mag je op geen manier hinderen om te bereiken wat jij wil bereiken! Soms ga je sneller dan een ander, soms trager, het is geen sprint maar een marathon. De finish halen, dat is alles wat je nodig hebt (hier heb ik ook nog wel een en ander aan toe te voegen).
Dat "eigen-ding-gedoe" is door te trekken naar alle aspecten van het studeren. Maak jij graag schema's? Gebruik je graag veel kleurtjes? Hou je het liever minimalistisch? Schrijf je samenvattingen? Typ je liever korte syntheses? Kies je eigen methode uit en doe wat jou het beste helpt! Soms (euh, vaak), lachen mensen (terecht) met mijn planners, stickers, notities, kleurtjes... Niet slecht bedoeld (waarschijnlijk?) en ook niet zo opgenomen, maar die 'rommel' helpt mij. Het helpt me om de droge boel wat vrolijker te houden, het maakt me vrolijk. Het helpt me ook om een overzicht te bewaren, al lijkt het soms een kleurboek: ik weet wat er staat en vind alles snel en makkelijk terug!
Sarah schreef trouwens dit weekend ook een stukje over hoe zij "haar-eigen-ding" doet, dit lees je op haar blog MeMyselfandWe.
Na die jaren combineren besef ik maar al te goed hoe eenzaam het soms wordt als werkstudent. De gewone student zit (bijna) iedere dag tussen de medestudenten, je ziet anderen zweten en zwoegen en je hebt begot zelfs live studiegroepen die elkaar helpen (of tegenhouden). Wanneer je lessen online volgt (of gewoon zelf studeert), heb je die sociale omgeving niet, dan moet je puur op jezelf alles zien te vinden en op te lossen. Daarom raad ik iedereen aan om je toch te wagen aan enkele colleges om mensen te leren kennen. Je hoeft geen dikke vriendjes te worden (al hebben we er hier zelfs een vriendin/babysit aan overgehouden!) maar gewoon enkele mensen met wie je af en toe iets kan bespreken. Dat bespreken is in onze moderne tijd erg eenvoudig geworden: Facebook, Instagram, Messenger, WhatsApp... dus socialiseren dat studeren!
Af en toe lezen dat iemand anders ook worstelt, even geen zin meer heeft... Meezagen tijdens de blok en examenperiode "dat-het-toch-zo-zwaar-is" kan gewoon deugd doen, zelfs als je stiekem geniet van de adrenaline die in deze periode door je lijf giert.
Anderzijds: doe je eigen ding! Ergens gaat een mens altijd op zoek naar rolmodellen: mensen die hetzelfde doen als jou (of nog beter, het al met succes gedaan hebben) en die je inspiratiebron kunnen worden. Dat is heel tof, er zijn veel leuke mensen en veel leuke bronnen! Maar, er is één grote valkuil: ga niet te ver mee in het verhaal van anderen. Ik heb me hier hard laten aan vangen!
We spraken ooit af om colleges volledig uit te schrijven (dit is een hot topic dezer dagen aan de unief) en het werk te verdelen. Eén persoon uit mijn werkstudentengroepje ging vooruit als een sneltrein, ik maakte me grote zorgen omdat ik dit tempo niet kon volgen. Hoewel ik intussen de bachelor al afgewerkt had en dus niet direct overbezorgd hoefde te zijn over mijn capaciteiten, hakte dit er hard in. Bleek uiteindelijk dat die persoon én een man was die weinig tot geen huishoudelijk werk hoefde te verrichten (ik zeg niet dat dit bij alle mannen zo is, wel in deze situatie!) én tijdelijk ook enkele maanden niet hoefde te werken omdat hij rugproblemen had.
Ik had geprobeerd om alles bij te benen en door te gaan, ten koste van nachtrust, ten koste van kwaliteit, ten koste van mijn andere vakken en ten koste van mijn humeur... Alleen maar omdat ik geen rekening hield met de 'verschilletjes' tussen onze twee situaties. Moraal van het verhaal: kijk voor jezelf wat wanneer haalbaar is, stel een realistische planning op (niet eenvoudig maar beetje per beetje lukt het wel!) en kijk niet teveel rondom je. Het sociale is af en toe erg belangrijk maar mag je op geen manier hinderen om te bereiken wat jij wil bereiken! Soms ga je sneller dan een ander, soms trager, het is geen sprint maar een marathon. De finish halen, dat is alles wat je nodig hebt (hier heb ik ook nog wel een en ander aan toe te voegen).
Dat "eigen-ding-gedoe" is door te trekken naar alle aspecten van het studeren. Maak jij graag schema's? Gebruik je graag veel kleurtjes? Hou je het liever minimalistisch? Schrijf je samenvattingen? Typ je liever korte syntheses? Kies je eigen methode uit en doe wat jou het beste helpt! Soms (euh, vaak), lachen mensen (terecht) met mijn planners, stickers, notities, kleurtjes... Niet slecht bedoeld (waarschijnlijk?) en ook niet zo opgenomen, maar die 'rommel' helpt mij. Het helpt me om de droge boel wat vrolijker te houden, het maakt me vrolijk. Het helpt me ook om een overzicht te bewaren, al lijkt het soms een kleurboek: ik weet wat er staat en vind alles snel en makkelijk terug!Sarah schreef trouwens dit weekend ook een stukje over hoe zij "haar-eigen-ding" doet, dit lees je op haar blog MeMyselfandWe.
Dank je voor je link naar mijn blog en voor je eerlijkheid in deze blogpost. Plots voel ik me "begrepen" ofzo? Goed bezig jij!
BeantwoordenVerwijderenDat is de bedoeling van het geheel, bedankt voor je snelle reactie erop :-) Ik zal je ongetwijfeld ook nog aan het woord laten hier!
Verwijderen