Mijmeren... de beginnende leerkracht

Gisteren besefte ik, tijdens de lange rit van Leuven terug naar West-Vlaanderen, dat dit echt het laatste jaar wordt. De laatste keren in de aula luisteren naar een Prof. De laatste keren teksten doorspitten, kleuren, studeren... Nog één jaar, nog één keer alles geven.

Toen kwam ook het volgende besef: ik sta meer dan 10 jaar in het onderwijs! Je merkt het al... lange autoritten, die zijn niet aan mij besteed. Teveel gemijmer, teveel nostalgische gedachten in mijn hoofd. Al is er natuurlijk niets mis met even te stil staan bij het verleden.

In de tien onderwijsjaren deed ik heel wat ervaring op en ik botste af en toe eens ferm tegen de muur. Zelfs nu, wanneer je zou denken dat ervaring de bovenhand neemt, steven ik soms nog op die muur af. Maar wat vooral gebeurde tijdens de afgelopen 10 jaar, was het ontdekken van de liefde voor de klas. Het gevoel wanneer je uit de klas komt, nadat een les goed gegaan is, dat is onbeschrijfelijk. Af en toe mogen meemaken dat iemand zegt: "Je hebt me er écht doorgesleurd!", dat is onbetaalbaar. En nog beter wordt het wanneer je iemand die (mentaal) gekneusd en onzeker startte kan overtuigen van zijn of haar kwaliteiten en je die persoon ziet openbloeien.

Ik denk dat je als leerkracht ook moet kunnen bloeien. Soms zijn er herfstdagen waarop je bladeren grauw worden. Soms is het winter en voel je jezelf verstijven wanneer je een mindere les achter de rug hebt. Maar meestal, met een beetje geduld, met wat liefde en samen met gemotiveerde collega's, kan je heel wat bereiken, als je er zelf ook maar in gelooft!

Als beginnende leerkracht heb je het niet gemakkelijk, wat de media ook schrijft. Ik herinner het me nog heel goed, dat prille begin. Je komt net uit maanden vol stage en denkt: "Dit kan ik wel.". Ik voelde me echter al snel een in het nauw gedreven hulpeloos dier dat mank voor de leeuwen gegooid werd. Nul ervaring had ik. NUL. Die stages? Ja, die lukten. Je had uren tijd om die voor te bereiden, al vervloekte je al die tijd die je eraan spendeerde, ze was er wel. Maar plots sta je voor 24u (ja, lestijden van 50 minuten, het zijn geen volle uren, maar dan nog!) voor de klas, krijg je meldingen van vergaderingen, klassenraden, ... Die leerlingenvolgfiches invullen? Ja natuurlijk... Toezicht houden, meehelpen bij buitenschoolse activiteiten... Verzuipen, proberen te zwemmen, opnieuw kopje onder.

Maar, het is 'goed' gekomen, ik mag mezelf immers al meer dan 10 jaar 'de leerkracht' noemen. Ik werk niet meer in mijn eerste school, bij school drie was het wel dikke bingo: volwassenenonderwijs. Maar pas op, die 'bingo', daar werken we nog iedere dag aan.

In school drie leerde ik duiken. Geen moeite meer doen om boven te blijven maar gewoon onder water zwemmen. Ik werd uitgetest, als snotneus tussen al die grote mensen. Ik werd terecht soms kwaad aangekeken, wat wist ik al van de echte wereld? Wanneer iemand in de lessen PAV (project algemene vorming) vertelde dat hij iedere keer goed moest tellen wanneer hij boodschappen ging doen, verschoot ik me een bult. Niet gewoon in de kar gooien wat je wil? Huh?!

Ik had enorm veel geluk. Ik kreeg de tijd om te groeien en tegen de muur te knallen. Ik mag ook heel eerlijk zeggen dat ik altijd al - zo goed en zo kwaad ik kon - mijn best heb gedaan om er iets van te maken. Meestal lukt dat, soms ook niet. Persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat je er nooit 'bent' als leerkracht. Wanneer je vindt van wel, dan heb je geen leer-kracht meer. Wie zijn werk graag doet en wil blijven doen, zal niet louter terugvallen op een cursus van 10 jaar geleden, op methodes die 15 jaar geleden ontwikkeld werden...

En zo begint mijn echte verhaal. Het tekortschieten op bepaalde inhoudelijke vlakken; de nieuwsgierigheid naar nieuwe technologieën, didactiek, lesmethoden; de eeuwige vraag "Zou unief lukken?"; het willen bewijzen "Ik ben groot en ik kan iets!". Alle wegen leiden naar Rome maar deze weg leidde me naar de universiteit.

Ik begon in KULAK (Kortrijk) met de verkorte bachelor Onderwijskunde. Op een traag tempo - ik was net twee weken ervoor bevallen van onze dochter - vatte ik de opleiding aan. Om op veilig te spelen koos ik bewust voor de verkorte bachelor. Indien ik nooit in Leuven zou aankomen voor de masteropleiding, zou ik toch 'iets' in handen hebben. Met twee kinderen weet je immers nooit wanneer het leven je tegenhoudt om iets af te werken. Als werkstudent (ik bleef FT werken) lukte het me om in juni 2015 eindelijk dat diploma in ontvangst te nemen.

Ik deed er bijna vier jaar over. Tussen de verschillende vakken door nam ik af en toe 'vakantie': semesters waarin ik geen enkel vak opnam. Batterijen opladen, bijtanken, terug de motivatie zoeken om verder te gaan en volop concentratie op het lesgeven. Mijn job was en is na ons gezin het belangrijkste. In februari 2015 kregen we nog een derde kindje, ik besliste te stoppen na de bachelor. Alles was bewezen: unief, lukt. Huishouden en werken: lukt. Het echte leven? Met drie kinderen, een eigen huis en enkele jaren werkervaring? Check! En toch...

In academiejaar 2016-2017 ben ik de masteropleiding aangevat. Voor ik het goed en wel besefte was het academiejaar ten einde en met één herexamen kwam dat masterdiploma plots dichter en dichter! Dit academiejaar wordt hopelijk mijn laatste jaar als student. Onderweg ben ik vaak op zoek gegaan naar soortgelijke verhalen. Er zijn enkele hele fijne werkstudenten waarop ik kon en kan rekenen en ook enkele 'gewone' studenten die goud waard zijn. Maar toch vond ik weinig gelijkaardige verhalen, weinig advies. Er zijn struikelblokken waarvan ik graag eerder had geweten dat ze op de weg zouden komen. Er waren momenten waarop ik graag had gelezen dat alles wel goed komt, dat iemand het ook zo deed en dat ik herkenbare situaties kon gebruiken om motivatie uit te putten.

Dit jaar wordt het laatste. En dit jaar wil ik graag delen met al degene die er nood aan hebben. Niet omdat ik een modelstudent ben. Ik ben niet de slimste, de snelste of de beste. Ik ben gewoon een leerkracht die heel graag voor de klas staat en die graag bijleert. Een leerkracht die graag weet hoe ze het beste haar job kan uitoefenen. Iemand die graag op de hoogte blijft en nieuwsgierig is. En ik ben ook iemand die heel graag plant, die veel kleurtjes gebruikt en die alles net wat vrolijker en leuker probeert te maken dan het eigenlijk is...