Ik neem jullie even mee naar het prachtige jaar 2008, ik was 21. Toen trouwden we en kwam een klein baby'tje in mijn buik wonen, dat was halfweg/eind augustus ongeveer. Moet ik even vermelden; meer dan een week voor "we" de positieve test in handen hadden, was ik al doodziek. Oké, geen droomzwangerschap, maar straks wél een droombevalling? Wishful thinking. Na een helse zwangerschap, volgde een helse bevalling. Oké, dan maar een droombaby. Wat was hij mooi, knap, lief, schattig. Dat mijn buik kapotgesneden was, ik niet kon rondstappen en mijn eigen baby niet meteen kon verzorgen, dat namen we er maar bij.
Onze mooie, knappe, lieve, schattige baby, die had ook last van een niet zo mooi, niet zo knap, niet zo lief en absoluut niet zo schattig gehuil. Hij gilde, krijste. Niet zomaar tijdens de 'huiluurtjes', niet zomaar wanneer hij honger had of een verse luier nodig had. Neen, continu, constant, iedere dag, de hele dag. Oké, dat namen we er maar bij. Dat hij 's nachts niet sliep, dat namen we er ook bij: we sliepen elk een shift, de een van 22u-02u, de ander van 02u-06u. Zo'n kleintje kon blijkbaar echt je wereld op zijn kop zetten.
Het leven bestond uit werken, zorgen-voor en waar we even een gestolen kwartiertje hadden, uit slaap. Heel-erg-weinig-slaap. En toch, ondanks alle negatieve ervaringen qua vermoeidheid, de helse maanden, jaren zelfs, waren we verkocht. Onze kleine vriend was een flinkerd die op 4 maand rond 'sloop'. Energie had hij wel. De onderzoeken (we lieten uiteraard onderzoeken of er iets mis was!) leverden niets op en blijkbaar wou onze kerel gewoon heel veel dingen doen (ik-weet-niet-waar-hij-het-van-mee-heeft) en was hij (zeer) geregeld gefrustreerd wanneer het niet lukte. Toen hij 10 maand was, kwam er beterschap overdag. Doordat hij kon stappen, kon hij energie verbruiken en liep het allemaal wat vlotter, hij was een gelukkig stappertje. Slapen deed hij nog steeds niet (en bijna 9 jaar later is dat nog altijd iets wat hij niet zo tof vindt), maar hij was mooi, knap, lief en absoluut schattig.
Tijd voor een tweede! We sliepen toch nog niet door, we zaten in een 'goed' schema qua afwisselend slapen en we wilden minimum twee kindjes als het even kon. Zo zaten we begin 2011 met een peuter die niet doorsliep en een kersverse baby die, uiteraard, ook niet doorsliep. Twee weken oud was onze kleine meid, toen ik voor mezelf (en voor ieders welzijn) besloot om iets extra te gaan doen. Het in shift-slapen is een prima oplossing geweest maar tijdens 'mijn shift' kon ik niet in stukjes slapen. Dus zat ik hier tussen het heen-en-weer-geloop met mijn vingers te draaien, te poetsen, te werken... Ik had iets anders nodig, iets wat me even in een totaal andere wereld kon brengen.
De een drinkt geregeld een ferm glas wijn, de ander begint fanatiek (thuis) te sporten, ik schreef me in voor een bachelor pedagogie. Misschien was het zwangerschapsdementie, een postnatale gekte of nog iets anders, maar ik schreef me dus in voor een opleiding bij KULAK. Een opleiding die voor mij persoonlijk zwaar, moeilijk en hoog gegrepen was, maar net daardoor een vorm van ontspanning (of ontsnapping) bleek te zijn. Niemand kijkt je vreemd aan wanneer je soms als mama even weg moet omdat je een examen moet afleggen en ik hoefde me ook niet schuldig te voelen over mijn ontspanning, het had toekomstperspectief! Tijdens mijn shiften 's avonds en 's nachts las ik de readers, maakte ik papers en blokte ik. Een vreemde activiteit, zeker wanneer je moe bent, maar voor mij werkte het. De uitdaging, nieuwe dingen leren, ...
De boeiende weg die ik intussen aflegde helpt me zowel op mijn werk (ik begrijp écht wel dat je als werkstudent niet altijd alles kan voorzien en vaak gewoon probeert alles klaar te krijgen), inhoudelijk (nieuwe werkvormen, statistische verwerkingen, kritisch kijken naar onderzoek...) als thuis ("Mama, waarom...?"). Hoewel ik het meteen opnieuw zou doen, zou ik het niemand aanraden tenzij je een héél goede reden hebt ervoor. Studeren, werken én een gezin, het heeft een grote impact. Je hebt nog meer deadlines, moet nog meer plannen en hoe ouder de kindjes worden, hoe minder evident het allemaal wordt (iemand nog een sportclubje?). Voor mij was het echter een 'hobby' zoals een ander, eentje waarbij ik mij volledig terug kon opladen.
Nu onze derde spruit bijna 3 is, zitten de studies er ook bijna op (hopelijk toch). Ik heb de laatste jaren af en toe serieus gevloekt en er is al eens een traantje gevloeid maar al bij al heeft het me geholpen. Ik had steeds een concreet doel (ook al wil ik an sich niets doen met het diploma en zie ik het eerder als persoonlijke verrijking) en zal blij zijn als ik die eindmeet dan ook bereik. Ik ben vooral ongelofelijk fier op mijn drie bengels en ik hoop, eens ik die master mag gaan afhalen, dat zij ook erg trots zullen zijn op mij. En dan? Ik hoop vanaf dan zoals iedere normale mens weer eens rustig in de zetel te kunnen zitten 's avonds en vooral goed te kunnen slapen 's nachts.
Onze mooie, knappe, lieve, schattige baby, die had ook last van een niet zo mooi, niet zo knap, niet zo lief en absoluut niet zo schattig gehuil. Hij gilde, krijste. Niet zomaar tijdens de 'huiluurtjes', niet zomaar wanneer hij honger had of een verse luier nodig had. Neen, continu, constant, iedere dag, de hele dag. Oké, dat namen we er maar bij. Dat hij 's nachts niet sliep, dat namen we er ook bij: we sliepen elk een shift, de een van 22u-02u, de ander van 02u-06u. Zo'n kleintje kon blijkbaar echt je wereld op zijn kop zetten.
Het leven bestond uit werken, zorgen-voor en waar we even een gestolen kwartiertje hadden, uit slaap. Heel-erg-weinig-slaap. En toch, ondanks alle negatieve ervaringen qua vermoeidheid, de helse maanden, jaren zelfs, waren we verkocht. Onze kleine vriend was een flinkerd die op 4 maand rond 'sloop'. Energie had hij wel. De onderzoeken (we lieten uiteraard onderzoeken of er iets mis was!) leverden niets op en blijkbaar wou onze kerel gewoon heel veel dingen doen (ik-weet-niet-waar-hij-het-van-mee-heeft) en was hij (zeer) geregeld gefrustreerd wanneer het niet lukte. Toen hij 10 maand was, kwam er beterschap overdag. Doordat hij kon stappen, kon hij energie verbruiken en liep het allemaal wat vlotter, hij was een gelukkig stappertje. Slapen deed hij nog steeds niet (en bijna 9 jaar later is dat nog altijd iets wat hij niet zo tof vindt), maar hij was mooi, knap, lief en absoluut schattig.
Tijd voor een tweede! We sliepen toch nog niet door, we zaten in een 'goed' schema qua afwisselend slapen en we wilden minimum twee kindjes als het even kon. Zo zaten we begin 2011 met een peuter die niet doorsliep en een kersverse baby die, uiteraard, ook niet doorsliep. Twee weken oud was onze kleine meid, toen ik voor mezelf (en voor ieders welzijn) besloot om iets extra te gaan doen. Het in shift-slapen is een prima oplossing geweest maar tijdens 'mijn shift' kon ik niet in stukjes slapen. Dus zat ik hier tussen het heen-en-weer-geloop met mijn vingers te draaien, te poetsen, te werken... Ik had iets anders nodig, iets wat me even in een totaal andere wereld kon brengen.
De een drinkt geregeld een ferm glas wijn, de ander begint fanatiek (thuis) te sporten, ik schreef me in voor een bachelor pedagogie. Misschien was het zwangerschapsdementie, een postnatale gekte of nog iets anders, maar ik schreef me dus in voor een opleiding bij KULAK. Een opleiding die voor mij persoonlijk zwaar, moeilijk en hoog gegrepen was, maar net daardoor een vorm van ontspanning (of ontsnapping) bleek te zijn. Niemand kijkt je vreemd aan wanneer je soms als mama even weg moet omdat je een examen moet afleggen en ik hoefde me ook niet schuldig te voelen over mijn ontspanning, het had toekomstperspectief! Tijdens mijn shiften 's avonds en 's nachts las ik de readers, maakte ik papers en blokte ik. Een vreemde activiteit, zeker wanneer je moe bent, maar voor mij werkte het. De uitdaging, nieuwe dingen leren, ...
De boeiende weg die ik intussen aflegde helpt me zowel op mijn werk (ik begrijp écht wel dat je als werkstudent niet altijd alles kan voorzien en vaak gewoon probeert alles klaar te krijgen), inhoudelijk (nieuwe werkvormen, statistische verwerkingen, kritisch kijken naar onderzoek...) als thuis ("Mama, waarom...?"). Hoewel ik het meteen opnieuw zou doen, zou ik het niemand aanraden tenzij je een héél goede reden hebt ervoor. Studeren, werken én een gezin, het heeft een grote impact. Je hebt nog meer deadlines, moet nog meer plannen en hoe ouder de kindjes worden, hoe minder evident het allemaal wordt (iemand nog een sportclubje?). Voor mij was het echter een 'hobby' zoals een ander, eentje waarbij ik mij volledig terug kon opladen.
Nu onze derde spruit bijna 3 is, zitten de studies er ook bijna op (hopelijk toch). Ik heb de laatste jaren af en toe serieus gevloekt en er is al eens een traantje gevloeid maar al bij al heeft het me geholpen. Ik had steeds een concreet doel (ook al wil ik an sich niets doen met het diploma en zie ik het eerder als persoonlijke verrijking) en zal blij zijn als ik die eindmeet dan ook bereik. Ik ben vooral ongelofelijk fier op mijn drie bengels en ik hoop, eens ik die master mag gaan afhalen, dat zij ook erg trots zullen zijn op mij. En dan? Ik hoop vanaf dan zoals iedere normale mens weer eens rustig in de zetel te kunnen zitten 's avonds en vooral goed te kunnen slapen 's nachts.
Zo herkenbaar! Alleen heb ik wel goed slapende kinderen. Die nachtelijke uurtjes gebruik ik dus zelf ook om te slapen. Dat blokken, taken afwerken en al de rest wat bij schoolwerk erbij komt, probeer ik soms letterlijk tussen de soep en de patatten te doen...
BeantwoordenVerwijderenHeb ik je trouwens al gezegd dat ik bewondering voor je heb? :)
Had ik slapende kinderen gehad, ik was waarschijnlijk nooit begonnen :-) Maar hé, slaap wordt overschat... Ik probeer nu echt zo gestructureerd mogelijk te werken maar ik heb ook nog boeken/werk meegenomen in de auto om zelfs het kwartiertje voor de schoolbel ging nog even "vlug-vlug" iets af te werken :D
Verwijderen