Als volwassene wordt het allemaal nog moeilijker; je hebt meer en meer verplichtingen. Je moet je huis proper houden, kleren wassen, jezelf minstens een beetje toonbaar maken, voor de kinderen zorgen, rekeningen betalen, gaan werken (om die rekeningen überhaupt te kunnen betalen), eten op tafel toveren (iedere dag dan nog wel!), een belastingaangifte invullen, gericht sparen voor de toekomst (van jezelf én van je kinderen) en nog duizend-en-een-dingen erbij.
Wat hierboven opgesomd staat, daar kan je moeilijk onderuit (tenzij je een bodemloze put vol geld hebt), en dan is het aan jou om met die kostbare, resterende tijd, keuzes te maken. Ik heb het geprobeerd: alles doen - op enkele uurtjes slaap - doorgaan: sporten, gezond(er) koken, studeren, werken, 'gezinnen', uitgaan... En het is zo vermoeiend en niet vol te houden, of voor mij toch niet. Zoals ik in een van mijn eerste posts deelde: kijk niet rond je maar kijk gewoon even naar jezelf. WAT WIL JIJ? Of wanneer je met twee bent nog beter: wat willen jullie als gezin(netje)?
Alles is voorbijgaand en iedereen heeft één zekerheid: op een dag ben je er niet meer. Ik koos (en kies) resoluut om onze kindjes op plaats 1 te zetten. Dat betekent niet dat ik niets meer voor mezelf doe maar het betekent wél dat ik vaak een zaterdag bij hen verkies tegenover een uitgaansavond. De tijd die we nu hebben, die keert nooit meer terug en daar wil ik het meeste uit halen. Dat betekende ook, tijdens mijn studies (dus vandaag ook nog), dat er andere dingen moeten "opgeofferd" worden om alle ballen in de lucht te kunnen houden.
Studeren heeft echt wel impact. Ieder jaar en ieder semester stelde ik me dan ook opnieuw de vraag: "Hoe zal ik hierop terugkijken over tien jaar?". En telkens weer koos ik volgens het antwoord dat volgde op die vraag. De keuzes die ik maakte waren misschien niet steeds even verstandig. Ik kon deze opleiding al veel vroeger afgewerkt hebben. Zeker toch de bacheloropleiding. Daar nam ik tweemaal een semester vrijaf, om 'gewoon' te werken en het huishouden te doen. Het jaar dat ik zou afstuderen, heb ik niet deelgenomen aan de examens. We zaten in Berlijn toen de herexamens gepland stonden. Ik wou de (zalige) reis niet onderbreken en koos ervoor om dan maar een jaartje langer in Kortrijk te blijven. Stom voor velen, maar voor mij de juiste keuzes, zeker omdat het van mij geen diploma van "moeten" is.
Sommige feestjes miste ik, doordat ik de week erna een zwaar examen gepland had, iets wat tijdens de feestdagen maar matig geapprecieerd wordt. Ook in juni, wanneer het terrasjesweer al volop aan de gang is, kreeg ik soms minder positieve reacties wanneer ik weer eens achter mijn boeken zat. En mocht ik een euro krijgen per keer dat ik de opmerking krijg: "Amai, liever gij dan ik, dat zou ik niet zien zitten", dan moest ik nooit meer werken. (Ter info: dit soort opmerkingen werken niet echt motiverend.) En helemaal te gek werd het wanneer ik in juli/augustus ook nog eens heel veel aan het studeren was, want ja, een heel jaar studeren en dan toch nog herexamens ook?
Ik vergelijk het een beetje als alle adviezen die je krijgt van mensen zonder kinderen. Alle advies is goed bedoeld maar ze hebben geen flauw idee waarover ze spreken. Studeren als werkstudent is precies hetzelfde: als je zelf niet combineert, heb je geen idee hoe het is.
Ieder zijn situatie is anders en ieder maakt keuzes die voor zichzelf verstandig zijn of lijken. Ik kan je alleen meegeven dat het een erg boeiende rit geweest is tot nu toe. Wanneer je dit als volwassene kan doen, wordt alles ook nog eens duidelijker omdat je bepaalde dingen uit de praktijk reeds herkent. Het leven is geen ponykamp, soms stuit je op onbegrip, soms wordt je uit onverwachte hoeken net gesteund. Laat je keuzes niet bepalen door iemand die niet in jouw schoenen staat. En vooral: vergeet nooit dat je heel veel kan doen maar nooit alles. Kiezen is verliezen maar vooral ook winnen, zolang je achter je keuzes staat.
Ik heb een vriendin die voltijds ging studeren. Ik studeerde tijdens het werk. Allebei hebben we een gezin. Zij is na drie jaar en een sociaal leven dat uit niets bestond afgestudeerd. Ik zit nu in mijn laatste jaar, en ondanks het feit dat ze dus perfect weet hoeveel werk er overal in kruipt, stuit ik toch op onbegrip als ik eens niet kan afspreken... Net of nu zij gedaan heeft, iedereen gedaan heeft. Wel neen dus... Dat is soms wel frustrerend hoor.
BeantwoordenVerwijderenWat jammer dat ze dan nu niet begrijpt dat jij soms geen tijd hebt! Ik weiger alles 'on hold' te zetten voor mijn studies maar ik weiger ook om alles voorrang te geven ;-) Wikken en wegen...
Verwijderen