Wanneer je veel boeiende dingen tegelijkertijd doet, heb je het gevoel dat de tijd voorbijvliegt. Het mooiste compliment dat een leerkracht kan krijgen is de opmerking: "Is het al tijd?". Dan weet je dat iedereen in de 'flow' zat en dat je iets goed gedaan hebt. Of dat het op zijn minst boeiend was.
Meestal aan het begin van het jaar heb ik -zoals velen vermoed ik- moeite om het correcte jaartal te noteren op documenten. Je bent nog volledig in het automatisme van vorig jaar. Dit jaar is het echter anders voor mij, ik begon in december zelfs al 2018 op te schrijven. Omdat ik sinds 2015 al uitkeek naar 2018.
2018 zou het jaar worden waarin alles mogelijk zou zijn. Het jaar waarin we officieel geen baby's meer zouden hebben, en dus ook minder slapeloze nachten. Het jaar waarin het mogelijk zou zijn om af te studeren en eindelijk de zware studieboeken aan de kant te kunnen schuiven. Het jaar waarin we TIEN jaar getrouwd zouden zijn, tijd voor een feestje...
Het is nog steeds het jaar waarin we geen baby meer hebben (hoeray!), de slapeloze nachten zijn grotendeels voorbij (hoeray x2!). Het is nog steeds het jaar waarin ik kan afstuderen (twee kansen zelfs nog!). Het is nog steeds het jaar waarin ik kan afscheid nemen van de dikke ordners gevuld met wetenschappelijke artikels. Het is nog altijd het jaar waarin we tien jaar getrouwd zijn...
Dan heb je zolang uitgekeken naar HET JAAR, dan sta je plots versteld dat het leven niet stilgestaan heeft. Het ging niet over enkele doelen bereiken en dan verdergaan, alles is al verdergegaan. Wanneer je 's morgens aan de keukentafel zit, zie je niet langer twee kleine kleuters en een baby maar al twee heuse lagere schoolkinderen met een eigen visie, een eigen gedacht en een kleuter (die ook een serieuze visie én een eigen gedacht heeft). Wanneer je rond je kijkt op je werk, ben je niet langer de snotneus maar al één van de vertrouwde gezichten. Wanneer je je jongste op de speelplaats naar de peuters brengt, is het niet meer zoals de eerste keer, toen je nog de jongste mama was. Terwijl we zo druk bezig waren, is de tijd gewoon verdergegaan.
Tien jaar. Het lijkt alsof het gisteren was dat wij voorzichtig begonnen af te tellen naar ons trouwfeest... Wat een tien jaar waren het; gezinsuitbreidingen, (ver)bouwen, verhuizen, werken, studeren, ... Er zaten zeer zware momenten tussen (en alles komt neer op SLAAPTEKORT en gezondheid), maar wat hebben we plezier gemaakt! Wat hebben we genoten, wat hebben we geluk gehad. En hoewel het toch wel verschieten is, dat we nu al 2018 zijn, we zullen er opnieuw een spetterend jaar proberen van te maken!
Meer nog; 2018 belooft nog spectaculairder te worden dan ik ooit kon vermoeden. Er zijn eind 2017 zoveel mooie kansen voorbij gekomen, ik heb zoveel nieuwe mensen leren kennen die één voor één bewonderenswaardige dingen doen. 2018 wordt het jaar van niet-meer-wachten, met de wind mee en soms er tegenin, kansen grijpen, DOEN, ERVAREN, en vooral GENIETEN (en waarschijnlijk ook nog een beetje van hard werken enzo...).
Meestal aan het begin van het jaar heb ik -zoals velen vermoed ik- moeite om het correcte jaartal te noteren op documenten. Je bent nog volledig in het automatisme van vorig jaar. Dit jaar is het echter anders voor mij, ik begon in december zelfs al 2018 op te schrijven. Omdat ik sinds 2015 al uitkeek naar 2018.
2018 zou het jaar worden waarin alles mogelijk zou zijn. Het jaar waarin we officieel geen baby's meer zouden hebben, en dus ook minder slapeloze nachten. Het jaar waarin het mogelijk zou zijn om af te studeren en eindelijk de zware studieboeken aan de kant te kunnen schuiven. Het jaar waarin we TIEN jaar getrouwd zouden zijn, tijd voor een feestje...
Het is nog steeds het jaar waarin we geen baby meer hebben (hoeray!), de slapeloze nachten zijn grotendeels voorbij (hoeray x2!). Het is nog steeds het jaar waarin ik kan afstuderen (twee kansen zelfs nog!). Het is nog steeds het jaar waarin ik kan afscheid nemen van de dikke ordners gevuld met wetenschappelijke artikels. Het is nog altijd het jaar waarin we tien jaar getrouwd zijn...
Dan heb je zolang uitgekeken naar HET JAAR, dan sta je plots versteld dat het leven niet stilgestaan heeft. Het ging niet over enkele doelen bereiken en dan verdergaan, alles is al verdergegaan. Wanneer je 's morgens aan de keukentafel zit, zie je niet langer twee kleine kleuters en een baby maar al twee heuse lagere schoolkinderen met een eigen visie, een eigen gedacht en een kleuter (die ook een serieuze visie én een eigen gedacht heeft). Wanneer je rond je kijkt op je werk, ben je niet langer de snotneus maar al één van de vertrouwde gezichten. Wanneer je je jongste op de speelplaats naar de peuters brengt, is het niet meer zoals de eerste keer, toen je nog de jongste mama was. Terwijl we zo druk bezig waren, is de tijd gewoon verdergegaan.
Tien jaar. Het lijkt alsof het gisteren was dat wij voorzichtig begonnen af te tellen naar ons trouwfeest... Wat een tien jaar waren het; gezinsuitbreidingen, (ver)bouwen, verhuizen, werken, studeren, ... Er zaten zeer zware momenten tussen (en alles komt neer op SLAAPTEKORT en gezondheid), maar wat hebben we plezier gemaakt! Wat hebben we genoten, wat hebben we geluk gehad. En hoewel het toch wel verschieten is, dat we nu al 2018 zijn, we zullen er opnieuw een spetterend jaar proberen van te maken!
Meer nog; 2018 belooft nog spectaculairder te worden dan ik ooit kon vermoeden. Er zijn eind 2017 zoveel mooie kansen voorbij gekomen, ik heb zoveel nieuwe mensen leren kennen die één voor één bewonderenswaardige dingen doen. 2018 wordt het jaar van niet-meer-wachten, met de wind mee en soms er tegenin, kansen grijpen, DOEN, ERVAREN, en vooral GENIETEN (en waarschijnlijk ook nog een beetje van hard werken enzo...).
Laat je dromen niet wachten, ze kunnen zomaar vergeten worden...
Reacties
Een reactie posten