1. Net wanneer je denkt dat de tijd niet sneller kan gaan, steekt de klok nog een tandje bij
Het tempo waaraan de dagen momenteel voorbijvliegen is onbeschrijflijk. Het zal wel een of andere complexe theorie zijn, maar hoe meer ik 'vrij' ben, hoe sneller het voorbijgaat. Ik dacht - dàcht! - dat ik in januari gezellig zou verder werken en dat ik vanaf februari geregeld tijd zou hebben voor een momentje van 'verveling'. Laat het nu nogal vervelend zijn dat dat momentje nog steeds niet gekomen is...
2. Een thesis schrijven is geen ponykamp
Dit "jaartje van avontuur" begint meer en meer te lijken op een lange klaagzang over hoezeer ik het thesis-schrijven lastig vind. Hoewel, lastig is niet het juiste woord. Ik vind het boeiend, interessant, nuttig, fijn en ik wil er op zich nog jaren aan werken. Maar - here we go again - in combinatie met de rest: DODELIJK. Figure of speaking, natuurlijk, ik overleef het wel... Ja toch hé?
3. Ik ben nog stééds aan het nagenieten van mijn vorig 'rapport'
Een tikkeltje belachelijk aangezien het 'maar' om één cijfer ging. Anderzijds: dit éne cijfer bepaalde wel mee of ik dit jaar kans maak om in juli af te studeren of niet. En als dat cijfer dan nog eens héél goed is - normaal liggen mijn normen absoluut niet zo hoog - dan geeft dat toch wel een boost om de rest van dit semester er keihard voor te gaan! HET IS MOGELIJK! Dat stemmetje in mijn hoofd dat steeds zéér voorzichtig denkt: "Misschien gaat het toch niet lukken." wordt geregeld al even opzij geduwd door een stemmetje dat zegt: "Misschien lukt het je écht!". En dat, mijn beste dames en heren, dat is in één woord fantastisch. Onbeschrijfelijk. Hoopgevend. Motiverend. Ah ja, dat waren net wat meer woorden. Top dus!
4. Leuven blijft ver maar ook dat is soms weer boeiend
Afgelopen woensdag was er totale chaos bij de NMBS (en ja, sommigen stellen zich nu uiteraard de vraag: "Enkel vorige woensdag?"), ik moest driemaal van perron wisselen, paar keer extra eruit en erin... Gelukkig leiden alle treinen uiteindelijk naar Leuven (of dat maak ik mezelf wel wijs). Normaalgezien zou ik totally gefrustreerd in Leuven aangekomen zijn; of misschien zelfs wel de trein naar huis gepakt hebben en FOERT gezegd hebben... Maar; in Kortrijk vroeg er iemand aan mij: "Can you tell me which train I need to take?". En dat was het begin van een boeiende reis. Ik had de fijne kans om een gesprek met de Filipijnse au-pair aan te gaan. Waar ik hoopte op dromerige verhalen over reizen, landen zien en tussenin wat met de kindjes spelen, nam het gesprek net een ietwat andere wending.
De dame in kwestie (ik vergat haar naam te vragen!) had reeds in Denemarken "ge-au-pair'd", in Noorwegen, Amsterdam en nu dus in België. Ik herinnerde me meteen de nieuwsuitzending van enkele dagen ervoor, waarbij de wandaden tegen au-pairs in ons land aangeklaagd werden. Bleek dat deze Filipijnse ook heel wat negatieve ervaringen achter de rug had. Van bijna-slavernij tot slapen in een dressing tussen de schoendozen. Ze vertelde me dat haar collega's/vriendinnen bijna allen klachten hadden maar dat ze nu gelukkig gestrand was bij een vriendelijk koppel in Brussel. Ze vertelde ook ronduit over haar thuisland, de armoede die er heerst, kinderen die er ontvoerd worden, mensen die gekidnapt worden voor organen enzoverder. Wat voor mij een ver-van-mijn-bed-show is, iets wat ik enkel uit de films ken, bleek plots heel dichtbij te komen.
Het komt erop neer: voetjes terug op de grond; beseffen hoe miniem de NMBS-problemen wel niet waren, hoe fijn we het hier hebben en hoe plezant het is dat ik de kans heb om tussen de soep en de patatten gewoon te studeren. Mijn twee pollekes gekust en met de glimlach de dag verdergezet. En vooral omdat zij aangaf dat ze ons gesprek net zo fijn vond als ikzelf!
5. Eén vak is nooit zomaar "één vak"
Op de kaart richting masterdiploma staan nog welgeteld één vak én de thesis. De thesis is overduidelijk een work-in-progress, dat ene vak, dat is ook gestart. Wanneer ik vroeger hoorde "één vak", dan dacht ik "Mogow zeg, dat is toch niets!". Nu zou ik dat dus niet meer durven zeggen; no way, josé! Voor dat ene vak"je" zal ik nog serieus wat uren mogen draaien; literatuur opzoeken, doornemen, samenvatten, mindmappen, discussiëren, verwerken... En als grote eindpunt: de Hackathon, ik leg later nog eens uit welk beest dat is (lees: wanneer ik het zelf helemaal begrijp). Het grote voordeel is wel dat het één van mijn favoriete vakken betreft qua inhoud. Dat zou moeten stimuleren, net als dat countdown-lijstje in mijn planner trouwens ;-)
Het tempo waaraan de dagen momenteel voorbijvliegen is onbeschrijflijk. Het zal wel een of andere complexe theorie zijn, maar hoe meer ik 'vrij' ben, hoe sneller het voorbijgaat. Ik dacht - dàcht! - dat ik in januari gezellig zou verder werken en dat ik vanaf februari geregeld tijd zou hebben voor een momentje van 'verveling'. Laat het nu nogal vervelend zijn dat dat momentje nog steeds niet gekomen is...
2. Een thesis schrijven is geen ponykamp
Dit "jaartje van avontuur" begint meer en meer te lijken op een lange klaagzang over hoezeer ik het thesis-schrijven lastig vind. Hoewel, lastig is niet het juiste woord. Ik vind het boeiend, interessant, nuttig, fijn en ik wil er op zich nog jaren aan werken. Maar - here we go again - in combinatie met de rest: DODELIJK. Figure of speaking, natuurlijk, ik overleef het wel... Ja toch hé?
3. Ik ben nog stééds aan het nagenieten van mijn vorig 'rapport'
Een tikkeltje belachelijk aangezien het 'maar' om één cijfer ging. Anderzijds: dit éne cijfer bepaalde wel mee of ik dit jaar kans maak om in juli af te studeren of niet. En als dat cijfer dan nog eens héél goed is - normaal liggen mijn normen absoluut niet zo hoog - dan geeft dat toch wel een boost om de rest van dit semester er keihard voor te gaan! HET IS MOGELIJK! Dat stemmetje in mijn hoofd dat steeds zéér voorzichtig denkt: "Misschien gaat het toch niet lukken." wordt geregeld al even opzij geduwd door een stemmetje dat zegt: "Misschien lukt het je écht!". En dat, mijn beste dames en heren, dat is in één woord fantastisch. Onbeschrijfelijk. Hoopgevend. Motiverend. Ah ja, dat waren net wat meer woorden. Top dus!
4. Leuven blijft ver maar ook dat is soms weer boeiend
Afgelopen woensdag was er totale chaos bij de NMBS (en ja, sommigen stellen zich nu uiteraard de vraag: "Enkel vorige woensdag?"), ik moest driemaal van perron wisselen, paar keer extra eruit en erin... Gelukkig leiden alle treinen uiteindelijk naar Leuven (of dat maak ik mezelf wel wijs). Normaalgezien zou ik totally gefrustreerd in Leuven aangekomen zijn; of misschien zelfs wel de trein naar huis gepakt hebben en FOERT gezegd hebben... Maar; in Kortrijk vroeg er iemand aan mij: "Can you tell me which train I need to take?". En dat was het begin van een boeiende reis. Ik had de fijne kans om een gesprek met de Filipijnse au-pair aan te gaan. Waar ik hoopte op dromerige verhalen over reizen, landen zien en tussenin wat met de kindjes spelen, nam het gesprek net een ietwat andere wending.
De dame in kwestie (ik vergat haar naam te vragen!) had reeds in Denemarken "ge-au-pair'd", in Noorwegen, Amsterdam en nu dus in België. Ik herinnerde me meteen de nieuwsuitzending van enkele dagen ervoor, waarbij de wandaden tegen au-pairs in ons land aangeklaagd werden. Bleek dat deze Filipijnse ook heel wat negatieve ervaringen achter de rug had. Van bijna-slavernij tot slapen in een dressing tussen de schoendozen. Ze vertelde me dat haar collega's/vriendinnen bijna allen klachten hadden maar dat ze nu gelukkig gestrand was bij een vriendelijk koppel in Brussel. Ze vertelde ook ronduit over haar thuisland, de armoede die er heerst, kinderen die er ontvoerd worden, mensen die gekidnapt worden voor organen enzoverder. Wat voor mij een ver-van-mijn-bed-show is, iets wat ik enkel uit de films ken, bleek plots heel dichtbij te komen.
Het komt erop neer: voetjes terug op de grond; beseffen hoe miniem de NMBS-problemen wel niet waren, hoe fijn we het hier hebben en hoe plezant het is dat ik de kans heb om tussen de soep en de patatten gewoon te studeren. Mijn twee pollekes gekust en met de glimlach de dag verdergezet. En vooral omdat zij aangaf dat ze ons gesprek net zo fijn vond als ikzelf!
5. Eén vak is nooit zomaar "één vak"
Op de kaart richting masterdiploma staan nog welgeteld één vak én de thesis. De thesis is overduidelijk een work-in-progress, dat ene vak, dat is ook gestart. Wanneer ik vroeger hoorde "één vak", dan dacht ik "Mogow zeg, dat is toch niets!". Nu zou ik dat dus niet meer durven zeggen; no way, josé! Voor dat ene vak"je" zal ik nog serieus wat uren mogen draaien; literatuur opzoeken, doornemen, samenvatten, mindmappen, discussiëren, verwerken... En als grote eindpunt: de Hackathon, ik leg later nog eens uit welk beest dat is (lees: wanneer ik het zelf helemaal begrijp). Het grote voordeel is wel dat het één van mijn favoriete vakken betreft qua inhoud. Dat zou moeten stimuleren, net als dat countdown-lijstje in mijn planner trouwens ;-)
Reacties
Een reactie posten