"Leerkracht", je moet het woord maar uitspreken en meteen krijg je heel wat reactie. Iedereen heeft er wel een mening over, logisch ook want iedereen heeft ooit een leerkracht voor zijn neus gehad. Die meningen liggen volgens mij altijd ergens in het midden, maar die discussie wil ik niet voeren.
Feit is: als leerkracht begin je na enkele jaren sommige zaken vanzelfsprekend(er) te vinden. Soms leg ik vijf keer iets op een andere manier uit voor een cursist het vastheeft. Dat doe ik met veel plezier én ik word er tenslotte ook voor betaald. Maar tegelijk stel je je soms de vraag hoe het komt dat het zolang duurt voor iemand een bepaalde structuur of inhoud ziet of onder de knie krijgt...
Zelf ben je zo vertrouwd met de materie (of dat zou je toch moeten zijn) dat het een deel geworden is van jezelf. Je staat ermee op en je gaat ermee slapen. Dat dat voor die mensen aan de andere kant van de banken niet zo is, daar denken we niet altijd aan.
Het is erg moeilijk om dat terug vast te krijgen; die moeilijkheden. Je vergeet al snel dat je in de klas zelf ooit strubbelingen had met een bepaald vak. Meestal herinner je je vooral dat "het een moeilijke leerkracht was" of "dat het vak gewoon te veeleisend was". Of dat is bij mij toch zo. Nochtans, heeft het vaak niet te maken met de leerkracht of het vak maar met jezelf. Nieuwe dingen zijn moeilijk, zeker als je ze niet voldoende kan koppelen aan de voorkennis die je reeds hebt.
Soms ben je bang, dat iets niet zal lukken, dat je de eindmeet niet zal halen. Of je bent onzeker omdat je niet voor aap wil staan door een 'domme' vraag te stellen. Dan mag die leerkracht nog duizendmaal zeggen dat domme vragen niet bestaan, vaak helpt dat niet echt om de vraag toch te stellen. Moeilijke materie dus. Voor leerkrachten én de leerlingen/cursisten/studenten.
En dan is het goed om als leerkracht al eens zelf terug die ervaringen op te doen. Mocht je mij vragen wanneer heb je jou al belachelijk of idioot gevoeld, dan steek ik nu beide handen in de lucht. Ik mag zeggen dat ik een vlotte pen heb, ik durf beweren dat ik goed kan structureren en plannen, maar om de een of andere reden is het schrijven van mijn thesis andere paté. Plots is die structuur helemaal niet meer zo duidelijk, blijken die letters veel trager op papier te komen en is de angst om mij onherroepelijk belachelijk te maken extreem aanwezig. Ik word geacht volwassen te zijn (18+, 30+ zelfs), ik geef potverdikke zelf les en ik heb ettelijke studiejaren achter de rug. Dat maakt het allemaal alleen maar gecompliceerder. Ik heb niets te verliezen en tegelijk mag ik niet gedroomd hebben dat het zo dicht bij de eindmeet allemaal mislukt.
Dus ik begrijp weer heel goed wat sommige cursisten doormaken en ik besef ook hoeveel geluk ik heb dat ik reeds de kans kreeg om een beroep te vinden waar ik van hou en waarvoor ik het nodige diploma kon bemachtigen. Ik wil nu niet meer opgeven aangezien het zo dichtbij is, maar ik zal verdikke content zijn als ik weer 'gewoon' fulltime kan helpen met anderen om hun diploma te behalen en hun dromen waar te maken.
Feit is: als leerkracht begin je na enkele jaren sommige zaken vanzelfsprekend(er) te vinden. Soms leg ik vijf keer iets op een andere manier uit voor een cursist het vastheeft. Dat doe ik met veel plezier én ik word er tenslotte ook voor betaald. Maar tegelijk stel je je soms de vraag hoe het komt dat het zolang duurt voor iemand een bepaalde structuur of inhoud ziet of onder de knie krijgt...
Zelf ben je zo vertrouwd met de materie (of dat zou je toch moeten zijn) dat het een deel geworden is van jezelf. Je staat ermee op en je gaat ermee slapen. Dat dat voor die mensen aan de andere kant van de banken niet zo is, daar denken we niet altijd aan.
Het is erg moeilijk om dat terug vast te krijgen; die moeilijkheden. Je vergeet al snel dat je in de klas zelf ooit strubbelingen had met een bepaald vak. Meestal herinner je je vooral dat "het een moeilijke leerkracht was" of "dat het vak gewoon te veeleisend was". Of dat is bij mij toch zo. Nochtans, heeft het vaak niet te maken met de leerkracht of het vak maar met jezelf. Nieuwe dingen zijn moeilijk, zeker als je ze niet voldoende kan koppelen aan de voorkennis die je reeds hebt.
Soms ben je bang, dat iets niet zal lukken, dat je de eindmeet niet zal halen. Of je bent onzeker omdat je niet voor aap wil staan door een 'domme' vraag te stellen. Dan mag die leerkracht nog duizendmaal zeggen dat domme vragen niet bestaan, vaak helpt dat niet echt om de vraag toch te stellen. Moeilijke materie dus. Voor leerkrachten én de leerlingen/cursisten/studenten.
En dan is het goed om als leerkracht al eens zelf terug die ervaringen op te doen. Mocht je mij vragen wanneer heb je jou al belachelijk of idioot gevoeld, dan steek ik nu beide handen in de lucht. Ik mag zeggen dat ik een vlotte pen heb, ik durf beweren dat ik goed kan structureren en plannen, maar om de een of andere reden is het schrijven van mijn thesis andere paté. Plots is die structuur helemaal niet meer zo duidelijk, blijken die letters veel trager op papier te komen en is de angst om mij onherroepelijk belachelijk te maken extreem aanwezig. Ik word geacht volwassen te zijn (18+, 30+ zelfs), ik geef potverdikke zelf les en ik heb ettelijke studiejaren achter de rug. Dat maakt het allemaal alleen maar gecompliceerder. Ik heb niets te verliezen en tegelijk mag ik niet gedroomd hebben dat het zo dicht bij de eindmeet allemaal mislukt.
Dus ik begrijp weer heel goed wat sommige cursisten doormaken en ik besef ook hoeveel geluk ik heb dat ik reeds de kans kreeg om een beroep te vinden waar ik van hou en waarvoor ik het nodige diploma kon bemachtigen. Ik wil nu niet meer opgeven aangezien het zo dichtbij is, maar ik zal verdikke content zijn als ik weer 'gewoon' fulltime kan helpen met anderen om hun diploma te behalen en hun dromen waar te maken.
Reacties
Een reactie posten