Dat het drukke weken, maanden en zelfs jaren zijn, zoveel is duidelijk. Na vijf weken Leuven op woensdag is de vermoeidheid op en top aanwezig. Het 'treinen' weegt ferm door; gisteren was er alweer vertraging (+30min) waardoor de balans tussen tijd-onderweg (> 4,5u) en les (2u) nogal verstoord is.
Een gesprek met de promotor leerde me intussen ook dat er nog veel werk voor de boeg is (terecht). De taken voor het 'woensdagvak' stapelen zich op en we moeten sprinten om niet achter te blijven. Al ben ik blij dat alle studenten dit beamen; het ligt niet louter aan mij. Het ouderschapsverlof komt binnenkort tot een einde, er is een projectdag op school, zaterdag geef ik nog een workshop (tvv. het Kinderkankerfonds)... En voor je het weet is je energielevel gezakt tot net niet op de grond.
Enerzijds krijg ik nu geregeld de opmerking: "Nog efkes, je bent er bijna." Anderen spreken dit een beetje tegen: "Let maar op dat je niet helemaal een klop krijgt.". Maar wat kan ik op dit moment doen? Opgeven is out of the question. Aan hetzelfde tempo blijven doorgaan voor nog x-aantal maanden eigenlijk ook. Het komt er dus op neer om prioriteiten te stellen.
* Geen workshops meer na zaterdag. Hoewel ik het erg leuk vind om alle agenda's, planners, gooiden... te showen en wat uitleg te geven, kan ik dit op dit moment wat 'missen'. Ik krijg er wel energie uit maar aangezien ik al zoveel aan het werk ben, wil ik in het weekend vooral genieten met ons vijf. Misschien dat er na de zomer wel een vervolg komt, maar daar ga ik me nu even niet druk in maken. En eerlijk is eerlijk; buiten een goed gevoel (door het KKF te steunen) verdien ik er niets aan. Dus opteer ik nu even voor quality-time wanneer het mogelijk is dan om nog extra inspanningen te leveren. In totaal zal ik 310 euro ingezameld hebben; misschien niet gigantisch veel maar toch een mooi bedrag naar mijn mening!
* Geef leuke dingen niet op. Het is erg verleidelijk om de leuke plannen te schrappen en toch nog wat verder te werken. Laten het nu net die leuke dingen zijn die je terug energie geven, niet die sociale verplichtingen of die dingen waar je echt niet onderuit kan. Ik denk dat het erg belangrijk is, hoezeer het eigenlijk niet gepermitteerd is, om af en toe 'foert' te zeggen. Een goeie film, een stapje zetten, een lunchdate... Je batterijen moeten af en toe een béétje opgeladen worden.
* Look on the bright side. Probeer het positieve te zien in dingen. De trein ben ik nu wel beu, toch vind ik het ook wel fijn dat ik eindelijk tijd heb om een boek te lezen. De e-reader is het enige wat me niet misselijk maakt op de trein dus probeer ik die gestolen momenten te gebruiken om iets te doen wat ik graag doe.
Stond ik (door het te laat bekijken van mijn mails) voor de lol in Kortrijk; ik voerde een tof gesprek met iemand die maar af en toe zie. Dus geen verloren ochtend!
En tot slot kan je wel zagen dat het lastig is, dat je "veel" te doen hebt, maar gottekes, we zijn allemaal zo verwend. Soms is het ook wel een eye-opener om even realistisch vanop afstand te kijken wat je moet doen, wat je mag doen en wat je uiteindelijk doet. Wedden dat het allemaal best nog wel meevalt?
Dusseuh, hier wordt niet opgegeven, wel geklaagd. En dat klagen, dat wordt dan weer in perspectief geplaatst waardoor die batterijen terug wat mee kunnen.
Een gesprek met de promotor leerde me intussen ook dat er nog veel werk voor de boeg is (terecht). De taken voor het 'woensdagvak' stapelen zich op en we moeten sprinten om niet achter te blijven. Al ben ik blij dat alle studenten dit beamen; het ligt niet louter aan mij. Het ouderschapsverlof komt binnenkort tot een einde, er is een projectdag op school, zaterdag geef ik nog een workshop (tvv. het Kinderkankerfonds)... En voor je het weet is je energielevel gezakt tot net niet op de grond.
Enerzijds krijg ik nu geregeld de opmerking: "Nog efkes, je bent er bijna." Anderen spreken dit een beetje tegen: "Let maar op dat je niet helemaal een klop krijgt.". Maar wat kan ik op dit moment doen? Opgeven is out of the question. Aan hetzelfde tempo blijven doorgaan voor nog x-aantal maanden eigenlijk ook. Het komt er dus op neer om prioriteiten te stellen.
* Geen workshops meer na zaterdag. Hoewel ik het erg leuk vind om alle agenda's, planners, gooiden... te showen en wat uitleg te geven, kan ik dit op dit moment wat 'missen'. Ik krijg er wel energie uit maar aangezien ik al zoveel aan het werk ben, wil ik in het weekend vooral genieten met ons vijf. Misschien dat er na de zomer wel een vervolg komt, maar daar ga ik me nu even niet druk in maken. En eerlijk is eerlijk; buiten een goed gevoel (door het KKF te steunen) verdien ik er niets aan. Dus opteer ik nu even voor quality-time wanneer het mogelijk is dan om nog extra inspanningen te leveren. In totaal zal ik 310 euro ingezameld hebben; misschien niet gigantisch veel maar toch een mooi bedrag naar mijn mening!
* Geef leuke dingen niet op. Het is erg verleidelijk om de leuke plannen te schrappen en toch nog wat verder te werken. Laten het nu net die leuke dingen zijn die je terug energie geven, niet die sociale verplichtingen of die dingen waar je echt niet onderuit kan. Ik denk dat het erg belangrijk is, hoezeer het eigenlijk niet gepermitteerd is, om af en toe 'foert' te zeggen. Een goeie film, een stapje zetten, een lunchdate... Je batterijen moeten af en toe een béétje opgeladen worden.
* Look on the bright side. Probeer het positieve te zien in dingen. De trein ben ik nu wel beu, toch vind ik het ook wel fijn dat ik eindelijk tijd heb om een boek te lezen. De e-reader is het enige wat me niet misselijk maakt op de trein dus probeer ik die gestolen momenten te gebruiken om iets te doen wat ik graag doe.
Stond ik (door het te laat bekijken van mijn mails) voor de lol in Kortrijk; ik voerde een tof gesprek met iemand die maar af en toe zie. Dus geen verloren ochtend!
En tot slot kan je wel zagen dat het lastig is, dat je "veel" te doen hebt, maar gottekes, we zijn allemaal zo verwend. Soms is het ook wel een eye-opener om even realistisch vanop afstand te kijken wat je moet doen, wat je mag doen en wat je uiteindelijk doet. Wedden dat het allemaal best nog wel meevalt?
Dusseuh, hier wordt niet opgegeven, wel geklaagd. En dat klagen, dat wordt dan weer in perspectief geplaatst waardoor die batterijen terug wat mee kunnen.
Reacties
Een reactie posten