Amai, omdat ik in september nog dacht: "Dit wordt een ongelofelijk lang jaar". En dat was absoluut niet het geval. De tijd vloog voorbij en hoewel iedere seconde drie keer zo hard aankwam, voelt het toch alsof het één grote sprint was in plaats van een marathon...
Amai, omdat ik niet wist dat iemand zo moe kon zijn. En dat is iets heel erg vreemds na jaren met heel weinig slaap door (huil)baby's. Vorige week was ik compleet uitgeput. Alles wat ik deed duurde minimum vier keer zolang en vaak gewoon op automatische piloot. Geen goede combinatie als leerkracht, ik was er ook echt niet gelukkig mee. Persoonlijk dacht ik, na een nachtje goed slapen is alles weer helemaal ok. Donderdagavond en donderdagnacht leek het echter alsof ik mentaal nergens meer aanwezig was en dat hele lijf deed raar. Dan maar 'beslist' (alsof ik kon beslissen) om vrijdag een hele dag in bed te blijven. En het hielp. Een beetje, een beetje veel, maar nog niet genoeg.
Amai, omdat ik na een crazy jaar (of al die jaren, we hebben wat uitgespookt de afgelopen 10 jaar...) op een zaterdagnamiddag in de zetel lag. Het was al een amai waard dat ik überhaupt in de zetel làg, maar 't was nodig. Meer dan nodig. Met de zondag een communiefeest op de planning, moest ik rustig blijven. We hebben enorm genoten van het feest (ik moest ook niets doen behalve lekker mee-eten, praten en genieten), en de dag nadien terug een rustdag genomen, zalig, een communie gevolgd door een feestdag!
Amai, omdat ik tot nu toe dacht dat mijn batterij nooit écht plat kon zijn. Redelijk naïef, ik weet het. Het spelen met limieten lijkt me intussen niet meer zo verstandig. Nog een week op datzelfde tempo doorgaan en ik weet begon niet wat er zou gevolgd zijn. Ik kan me inbeelden dat mensen een burn-out krijgen, of gewoon "op" zijn. Blijkbaar kan een lijf écht beslissen "en nu is't genoeg geweest". Ik ben wreed content dat het tot aan de masterproefmeet meegewerkt heeft, en tegelijk voel ik me wreed ambetant dat ik het een beetje mishandeld heb.
Amai, omdat ik drie jaar terug nooit aan een master wou beginnen omdat het angstzweet al uitbrak wanneer ik aan een masterproef dàcht. En zeggen dat ik hem nu ingediend heb, in eerste zittijd. Ik ben realistisch; misschien wordt hij niet goed genoeg bevonden. Misschien moet ik het hele ding nog herwerken. Misschien is er een kans dat er nog een halfjaar bijkomt volgend jaar. Maar tegelijk; misschien is het wél goed genoeg. Persoonlijk ben ik erg tevreden met het eindresultaat, rekening houdende met alle factoren kon ik er onmogelijk nog meer uitgehaald hebben. Duimen omhoog dat 'mijn kindje' ook een positieve score krijgt.
Amai, omdat ik vorige week al besefte dat ik mijn job (een mens zou bijna vergeten dat hij ook nog werkt) écht graag doe. Voor die klas staan, ik zou het nog steeds niet kunnen missen. Mijn inlevingsvermogen is intussen ook nog wat gegroeid; JA, ik begrijp dat het niet evident is om te studeren met een gezin (en eventueel nog te werken). Vorige week was ik dus enorm ontgoocheld dat ik niet op full speed en enthousiasme kon werken. Maar deze week komt dat volgens mij weer helemaal goed!
Amai, omdat er een kans is dat over een dikke vette maand dit verhaal ten einde is. Waar ik een drietal jaar terug overtuigd was dat ik altijd wel "iets" zou studeren/bijleren, kijk ik nu uit naar een grote leegte. Hoewel het werk natuurlijk doorgaat en het gezin ook enkel maar drukker wordt, zal er sowieso meer tijd vrijkomen. Eindelijk eens rustig een Netflixke kijken, eindelijk eens (nog) een glas kunnen drinken omdat er morgen niet gestudeerd moet worden, eindelijk geen weekends meer waarop mama nu echt moet studeren, geen treinritten naar Leuven meer, geen duizend kilo boeken die overal in huis rondslingeren, ... Geen extreem strakke dagplanning meer om alles rond te krijgen. En ik vermoed dat ik op andere vlakken heel af en toe ook eens foert zal zeggen. Relativeren en genieten, en daarna zien we wel.
Amai, omdat ik niet wist dat iemand zo moe kon zijn. En dat is iets heel erg vreemds na jaren met heel weinig slaap door (huil)baby's. Vorige week was ik compleet uitgeput. Alles wat ik deed duurde minimum vier keer zolang en vaak gewoon op automatische piloot. Geen goede combinatie als leerkracht, ik was er ook echt niet gelukkig mee. Persoonlijk dacht ik, na een nachtje goed slapen is alles weer helemaal ok. Donderdagavond en donderdagnacht leek het echter alsof ik mentaal nergens meer aanwezig was en dat hele lijf deed raar. Dan maar 'beslist' (alsof ik kon beslissen) om vrijdag een hele dag in bed te blijven. En het hielp. Een beetje, een beetje veel, maar nog niet genoeg.
Amai, omdat ik na een crazy jaar (of al die jaren, we hebben wat uitgespookt de afgelopen 10 jaar...) op een zaterdagnamiddag in de zetel lag. Het was al een amai waard dat ik überhaupt in de zetel làg, maar 't was nodig. Meer dan nodig. Met de zondag een communiefeest op de planning, moest ik rustig blijven. We hebben enorm genoten van het feest (ik moest ook niets doen behalve lekker mee-eten, praten en genieten), en de dag nadien terug een rustdag genomen, zalig, een communie gevolgd door een feestdag!
Amai, omdat ik tot nu toe dacht dat mijn batterij nooit écht plat kon zijn. Redelijk naïef, ik weet het. Het spelen met limieten lijkt me intussen niet meer zo verstandig. Nog een week op datzelfde tempo doorgaan en ik weet begon niet wat er zou gevolgd zijn. Ik kan me inbeelden dat mensen een burn-out krijgen, of gewoon "op" zijn. Blijkbaar kan een lijf écht beslissen "en nu is't genoeg geweest". Ik ben wreed content dat het tot aan de masterproefmeet meegewerkt heeft, en tegelijk voel ik me wreed ambetant dat ik het een beetje mishandeld heb.
Amai, omdat ik drie jaar terug nooit aan een master wou beginnen omdat het angstzweet al uitbrak wanneer ik aan een masterproef dàcht. En zeggen dat ik hem nu ingediend heb, in eerste zittijd. Ik ben realistisch; misschien wordt hij niet goed genoeg bevonden. Misschien moet ik het hele ding nog herwerken. Misschien is er een kans dat er nog een halfjaar bijkomt volgend jaar. Maar tegelijk; misschien is het wél goed genoeg. Persoonlijk ben ik erg tevreden met het eindresultaat, rekening houdende met alle factoren kon ik er onmogelijk nog meer uitgehaald hebben. Duimen omhoog dat 'mijn kindje' ook een positieve score krijgt.
Amai, omdat ik vorige week al besefte dat ik mijn job (een mens zou bijna vergeten dat hij ook nog werkt) écht graag doe. Voor die klas staan, ik zou het nog steeds niet kunnen missen. Mijn inlevingsvermogen is intussen ook nog wat gegroeid; JA, ik begrijp dat het niet evident is om te studeren met een gezin (en eventueel nog te werken). Vorige week was ik dus enorm ontgoocheld dat ik niet op full speed en enthousiasme kon werken. Maar deze week komt dat volgens mij weer helemaal goed!
Amai, omdat er een kans is dat over een dikke vette maand dit verhaal ten einde is. Waar ik een drietal jaar terug overtuigd was dat ik altijd wel "iets" zou studeren/bijleren, kijk ik nu uit naar een grote leegte. Hoewel het werk natuurlijk doorgaat en het gezin ook enkel maar drukker wordt, zal er sowieso meer tijd vrijkomen. Eindelijk eens rustig een Netflixke kijken, eindelijk eens (nog) een glas kunnen drinken omdat er morgen niet gestudeerd moet worden, eindelijk geen weekends meer waarop mama nu echt moet studeren, geen treinritten naar Leuven meer, geen duizend kilo boeken die overal in huis rondslingeren, ... Geen extreem strakke dagplanning meer om alles rond te krijgen. En ik vermoed dat ik op andere vlakken heel af en toe ook eens foert zal zeggen. Relativeren en genieten, en daarna zien we wel.
Reacties
Een reactie posten