* Een pak frustraties omtrent het openbaar vervoer en de afgrijselijke afstand tussen West-Vlaanderen en Leuven. En ook een pak relativeringsvermogen, zo ver was het nu ook weer niet, achteraf gezien.
* Een hart vol fijne herinneringen aan leuke mensen, grappige situaties en een brok nostalgie naar die opdrachten die vreselijk leken maar achteraf best wel fijne ervaringen waren.
* Een hoofd gevuld met nieuwe kennis die het er allemaal niet eenvoudiger op maakt. Zaterdag tijdens mijn mondeling examen ging het erover; ben ik veranderd als leerkracht? Ik denk (hoop) van niet, maar ik stel wel alles (nog) meer in vraag dan tevoren. Ik heb zeker wel bepaalde inzichten die ik meeneem in de verdere 'carrière' en ik deed toffe ideetjes op om in mijn klas te gebruiken.
* Een pakje doorzettingsvermogen, hoewel de finishline nog niet bereikt werd, geloof ik nog meer dan tevoren dat je - mits een serieus brok volharding - kan bereiken wat je maar wil.
* Realisme, ik weet dat er voor mij geen toekomst weggelegd is in de onderzoekswereld en dat ik het liefste gewoon voor mijn klas sta. Realisme in de zin dat ik het heel moeilijk heb om statistische affaires tot een goed einde te brengen én dat ik er eigenlijk ook niet gelukkiger van word...
* Een heerlijk gevoel, nooit meer moeten blokken. Waar ik vroeger nog dacht dat ik 'altijd wel iets zou studeren', ben ik nu overtuigd dat ik zoiets niet snel meer zal doen. De combinatie werk-gezin-studies is moordend, al is de vermoeidheid pas de afgelopen weken echt zichtbaar geworden. Geen tijd om te sporten, geen slaappatroon, teveel stilzitten, te weinig tijd om te koken, geen tijd om écht te ontspannen, nooit eens alle remmen los...
Ik zou nu al willen antwoorden op de vraag of ik het opnieuw zou doen, maar voorlopig kan ik dit niet. Pas wanneer ik écht afgestudeerd ben (hopelijk zeer binnenkort), ga ik even de eindscore opmaken; wordt vervolgd.
* Een hart vol fijne herinneringen aan leuke mensen, grappige situaties en een brok nostalgie naar die opdrachten die vreselijk leken maar achteraf best wel fijne ervaringen waren.
* Een hoofd gevuld met nieuwe kennis die het er allemaal niet eenvoudiger op maakt. Zaterdag tijdens mijn mondeling examen ging het erover; ben ik veranderd als leerkracht? Ik denk (hoop) van niet, maar ik stel wel alles (nog) meer in vraag dan tevoren. Ik heb zeker wel bepaalde inzichten die ik meeneem in de verdere 'carrière' en ik deed toffe ideetjes op om in mijn klas te gebruiken.
* Een pakje doorzettingsvermogen, hoewel de finishline nog niet bereikt werd, geloof ik nog meer dan tevoren dat je - mits een serieus brok volharding - kan bereiken wat je maar wil.
* Realisme, ik weet dat er voor mij geen toekomst weggelegd is in de onderzoekswereld en dat ik het liefste gewoon voor mijn klas sta. Realisme in de zin dat ik het heel moeilijk heb om statistische affaires tot een goed einde te brengen én dat ik er eigenlijk ook niet gelukkiger van word...
* Een heerlijk gevoel, nooit meer moeten blokken. Waar ik vroeger nog dacht dat ik 'altijd wel iets zou studeren', ben ik nu overtuigd dat ik zoiets niet snel meer zal doen. De combinatie werk-gezin-studies is moordend, al is de vermoeidheid pas de afgelopen weken echt zichtbaar geworden. Geen tijd om te sporten, geen slaappatroon, teveel stilzitten, te weinig tijd om te koken, geen tijd om écht te ontspannen, nooit eens alle remmen los...
Ik zou nu al willen antwoorden op de vraag of ik het opnieuw zou doen, maar voorlopig kan ik dit niet. Pas wanneer ik écht afgestudeerd ben (hopelijk zeer binnenkort), ga ik even de eindscore opmaken; wordt vervolgd.
Reacties
Een reactie posten