Mama leert

Aan het begin van het academiejaar maakte ik een aftelkalender voor de komende maanden. Tijdens deze maanden zou ik heel hard werken om aan de eindmeet te raken. Een opleiding is geen sprint maar een marathon: vanaf het begin tot het einde moet je volhouden en doorbijten. Intussen begint onze muur nogal ferm  leger te worden; vijf maand zijn al weg! Unbelievable... Februari mag dan wel de kortste maand zijn, voor mij betekende het kickstarten aan het tweede semester. Ik kreeg mijn punten, ik startte mijn laatste vak, mijn masterproef kreeg weer wat meer vorm, ik maakte nieuwe lijstjes met ' de laatste loodjes ' (ge moogt gerust lood zeggen). Voor de derde week op rij zit ik op wacht in Leuven voor het woensdagnamiddagvak . Voor de derde keer op rij betekent dit bij het zien van andere kindjes directement heimwee naar onze knutselnamiddagen op woensdag. Anderzijds betekent dit ook wat me-time voor de les en weten dat doorduwen ervoor kan zorgen dat dit niet meer hoeft. Dus i...

Schrijven, fotograferen, tekenen, koken... het zijn maar enkele van mijn uitlaatkleppen. Volgens mij heeft iedere mens een uitlaatklep nodig, hoe groot die klep hoeft te zijn, dat moet ieder voor zich uitmaken. Ik las gisteren enkele artikels over werkstudenten en moet zeggen dat ze in grote lijnen herkenbaar waren. Wanneer je aan het werken bent, denk je al na over die paper die je nog moet schrijven of die tekst die je nog moet lezen. Wanneer je aan het studeren bent, denk je aan die strijk die nog moet gedaan worden. Ben je aan het strijken dan kijk je snel wat Netflix waardoor het hoofd nog verder maalt. Nadien ben je niet tevreden dat het huishouden weer wat op de rollen staat maar denk je aan nog honderd-en-een-dingen die je moet doen. Het heeft te maken met de huidige verwachtingen die Pinterest-borden, Facebook en andere online toestanden ons voorschotelen: wie droomt niet van hét perfécte bureau (hah, ik heb een bruine tafel met roze poten, hoe Pinterest-worthy is dàt!)?...

1. Net wanneer je denkt dat de tijd niet sneller kan gaan, steekt de klok nog een tandje bij Het tempo waaraan de dagen momenteel voorbijvliegen is onbeschrijflijk. Het zal wel een of andere complexe theorie zijn, maar hoe meer ik 'vrij' ben, hoe sneller het voorbijgaat. Ik dacht - dàcht! - dat ik in januari gezellig zou verder werken en dat ik vanaf februari geregeld tijd zou hebben voor een momentje van 'verveling'. Laat het nu nogal vervelend zijn dat dat momentje nog steeds niet gekomen is... 2. Een thesis schrijven is geen ponykamp Dit "jaartje van avontuur" begint meer en meer te lijken op een lange klaagzang over hoezeer ik het thesis-schrijven lastig vind. Hoewel, lastig is niet het juiste woord. Ik vind het boeiend, interessant, nuttig, fijn en ik wil er op zich nog jaren aan werken. Maar - here we go again - in combinatie met de rest: DODELIJK. Figure of speaking, natuurlijk, ik overleef het wel... Ja toch hé? 3. Ik ben nog stééds aan het nagen...

Het is zover, vandaag start voor mij officieel het tweede semester. Officieel want intussen heb ik de afgelopen weken niet stilgezeten. (Alsof ik dat trouwens ooit doe, ha!) Maar vandaag start mijn laatste vak van de master; het wordt ongetwijfeld een boeiend avontuur. Ik voorspel veel gezucht en gepuch, geregeld geklaag en gezaag, soms slapeloze nachten maar hopelijk vooral opluchting in juli! De thesis krijgt stilaan wat meer vorm (het werd tijd), ik moet eerlijk zeggen; die hele master, PFIEW. Ik had het toch ietwat evidenter verwacht, zelfs al was dat niet erg realistisch. Had ik alles op voorhand geweten, ik weet geeneens of ik ermee verder had gedaan. Anderzijds vallen veel puzzelstukjes - eindelijk - op hun plaats, zie ik het nut in van vakken uit de bachelor en kan ik ook meer en meer relateren aan het échte werkveld. Vooral dat laatste vind ik erg belangrijk omdat al die studiejaren toch minimum een béétje nut mogen hebben. Voor mijn laatste vak wordt verwacht dat er weer ...

"Leerkracht", je moet het woord maar uitspreken en meteen krijg je heel wat reactie. Iedereen heeft er wel een mening over, logisch ook want iedereen heeft ooit een leerkracht voor zijn neus gehad. Die meningen liggen volgens mij altijd ergens in het midden, maar die discussie wil ik niet voeren. Feit is: als leerkracht begin je na enkele jaren sommige zaken vanzelfsprekend(er) te vinden. Soms leg ik vijf keer iets op een andere manier uit voor een cursist het vastheeft. Dat doe ik met veel plezier én ik word er tenslotte ook voor betaald. Maar tegelijk stel je je soms de vraag hoe het komt dat het zolang duurt voor iemand een bepaalde structuur of inhoud ziet of onder de knie krijgt... Zelf ben je zo vertrouwd met de materie (of dat zou je toch moeten zijn) dat het een deel geworden is van jezelf. Je staat ermee op en je gaat ermee slapen. Dat dat voor die mensen aan de andere kant van de banken niet zo is, daar denken we niet altijd aan. Het is erg moeilijk om dat ter...