Jullie hebben al kunnen lezen dat mijn keuze om een opleiding te volgen eigenlijk beslist werd in een moment van waanzin. Eén van mijn favoriete films (misschien niet persé iets om trots op te zijn), omschrijft het nogal goed: ik werd op een dag effectief wakker met het idee om NU gewoon naar de unief te gaan. (Al zat dat idee al heel lang in mijn hoofd en was het geen echte bevlieging.)
* je werk en examens soms in conflict komen en dat je dan heel goed moet afwegen wat er doorweegt, waardoor je geregeld een extra tweede zit aan je been hebt...
* examenperiodes soms vervroegd kunnen worden waardoor je plots in een ander land zit op het moment dat je jouw examen moet afleggen... Bummer.
* groepswerken je studieplan serieus in de war kunnen brengen. Bij een verkorte bachelor moet je soms samenwerken met eerstejaarsstudenten. No hard feelings maar laat me subtiel toe te zeggen dat niet elkeen onder deze übersympathieke mensen even gemotiveerd is. De stoom komt nog uit mijn oren wanneer ik terugdenk aan die ene taak die maar niet tijdig in orde geraakte.
2. Eenzaamheid. Ik vertelde eerder ook al dat sommige keuzes nu eenmaal moeten gemaakt worden, zelfs als ze minder leuke gevolgen hebben. Het kan dan ook verdomd eenzaam zijn wanneer jij als enige uit je vriendenkring/van je collega's/... zit te blokken terwijl het overal feest is. Doordat ik deeltijds werk en ook een deel op afstand werk, zit ik sowieso vaak alleen. Gelukkig is <Marley> er overdag voor wat compagnie (en bijhorend gesnurk).
Mijn auto staat heel vaak thuis, dan ben ik even vaak ook aan het werk. Alleen zit ik achter mijn MacBook in onze keuken of eetplaats. Ik heb een grote luxe: ik kan plannen (haha!) wanneer ik wil werken of moet werken. Dus heb ik overdag even zin om fruitmama te zijn op school, prima. Alleen haal ik die tijd 's avonds wel terug in. Je mist uiteindelijk wel een beetje menselijk contact af en toe en je werk/studie is nooit helemaal 'weg'. Je werk is ook je thuis.
Voor mij is dit alles een groot pluspunt; ik start graag eens een nevenprojectje en dan is die flexibiliteit een groot cadeau.
Anderzijds is het wat om rekening mee te houden: thuiswerk en thuis zijn is niet steeds even eenvoudig en je moet geregeld ferm op uw tanden bijten om toch maar je werk gedaan te krijgen. De was lonkt, de keuken doet je denken aan heerlijke gerechten, de tv fluit een vrolijke soaptune... Maar als je een béétje plant (een beetje veel), een béétje discipline oplegt en een béétje alleen kan zijn, dan is het zeker en vast een aanrader!
3. Er bestaan echt fantastische medestudenten. Ik heb een gloeiende hekel aan werkstudenten die doen alsof ze de zwaarste taak hebben die er bestaat. Pas op: het IS zwaar, het is met momenten dé hél. Maar wij hebben meestal wel al heel wat dingen op een rijtje.
Zo hoef ik me niet meer druk te maken of ik ooit van 't straat zal geraken, of ik ooit kinderen zal hebben, of ik ooit een (leuke) job zal vinden, er komt iedere maand geld binnen... Ik zie de 'echte' studenten soms echt heel hard werken om zichzelf te zoeken, soms drie jobkes combineren om hun studies te (helpen) betalen, soms zijn ze hopeloos op zoek naar DE liefde van hun leven, enzoverder.
Bovenstaande dingen zijn uiteraard misschien geen wereldproblemen en als werkstudent moet je financieel ook opletten, misschien studeer je net omdat je die éne droomjob nog niet hebt, misschien heb je geen kinderen, man, vrouw... Maar toch, het is anders. Ik vind dat beide partijen hun eigen zorgen, voor- en nadelen hebben en dat beide partijen dan ook gewoon respect verdienen.
Daarnaast omschreef een van mijn cursisten (trots!) tijdens zijn voordracht voor Nederlands het prachtig:
Na het gezeur bij puntje één over een negatieve ervaring met groepswerk, heb ik net hele positieve ervaringen in de master. Medestudenten die zéér gemotiveerd zijn om het groepswerk tot een goed einde te brengen (halleluja, ze bestaan!); die samenvattingen willen uitwisselen; die tijdens de examens nuttige gesprekken en discussies voeren om de leerstof te verwerken... Je hoeft het dus niet allemaal alleen te doen, er komt soms steun uit onverwachte hoek.
4. Er zullen heel veel vragen komen en de verwachtingen zijn soms enorm.
"Ah, gij wilt directeur worden?". "Oei, ga je hier niet blijven werken dan?". "Ja, leerkracht is ook maar een leerkracht hé, wil je dan toch iets écht gaan doen?". "Maar allee, ge hebt werk, ge hebt drie kinderen, een huishouden, diploma's, waarom ga je dit dan ook nog eens doen?!". "Jajaja, dan is dat toch heel goed te doen, allezja, anders zou je dat toch niet doen?".
And so on...
Jullie hebben al gelezen waarom ik gestart ben. Ik wil géén directeur worden, ik wil nu niet veranderen van job en leerkracht zijn is een fulltime job die heel wat vraagt. Het soort vragen van hierboven zijn logisch, maar soms ook niet zo fijn. Net alsof je huidige job niet voldoet aan de verwachtingen, dat je er 'niet bij hoort' omdat je geen fikse carrière maakt of geen tonnen geld verdient. Het is ook niet omdat je al diploma's hebt of mama bent, of het al druk genoeg hebt, dat je niet aan iets nieuws mag beginnen. En omgekeerd, het is niet omdat je een bepaald diploma wél hebt, dat je persé ook een hogere functie moet ambiëren. En dan heb je ook nog de denigrerende opmerkingen dat het allemaal niet zoveel kan inhouden als jij het kan. Als je dus ooit de stap zet, bereid U voor op een pak vragen en (ongewenste) opmerkingen.
Maar goed, dan start je, en zoals bij alles nieuw wat je begint, krijg je enkele onverwachtse dingen op je boterham. Hieronder vier dingen waar ik nooit aan gedacht had toen ik startte.
1. Ondanks het feit dat we al heel goed wisten dat slaap overschat werd met een baby (laat staan met een peuter en een baby), was ik toch naïef genoeg om te denken dat alles wel zou lopen als gepland. Werken? Check. Studeren? Check. Huishouden? Check. Sporten? Check. Mama-zijn? Check. As if...
Ik hield er o.a. geen rekening mee dat
* je onderweg naar een examen met de auto kan slippen en bijna iemand kan omverrijden. En dat je dan in halve shock aankomt op je examen en er niets van bakt... Psychologisch probleem op het examen psychologie: been there, done that.
* dat je zoontje van de glijbaan kan vallen waardoor je de komende 36u wakker blijft om ervoor te zorgen (en uit pure bezorgdheid), twee dagen voor je om 9u 's morgens een examen moet afleggen... < Euh, ja, dat stond ergens in de cursus, maar ik noteer wel gewoon wat ik me nog herinner > (Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest met een 11/20.)
* examenperiodes soms vervroegd kunnen worden waardoor je plots in een ander land zit op het moment dat je jouw examen moet afleggen... Bummer.
* groepswerken je studieplan serieus in de war kunnen brengen. Bij een verkorte bachelor moet je soms samenwerken met eerstejaarsstudenten. No hard feelings maar laat me subtiel toe te zeggen dat niet elkeen onder deze übersympathieke mensen even gemotiveerd is. De stoom komt nog uit mijn oren wanneer ik terugdenk aan die ene taak die maar niet tijdig in orde geraakte.
2. Eenzaamheid. Ik vertelde eerder ook al dat sommige keuzes nu eenmaal moeten gemaakt worden, zelfs als ze minder leuke gevolgen hebben. Het kan dan ook verdomd eenzaam zijn wanneer jij als enige uit je vriendenkring/van je collega's/... zit te blokken terwijl het overal feest is. Doordat ik deeltijds werk en ook een deel op afstand werk, zit ik sowieso vaak alleen. Gelukkig is <Marley> er overdag voor wat compagnie (en bijhorend gesnurk).
Mijn auto staat heel vaak thuis, dan ben ik even vaak ook aan het werk. Alleen zit ik achter mijn MacBook in onze keuken of eetplaats. Ik heb een grote luxe: ik kan plannen (haha!) wanneer ik wil werken of moet werken. Dus heb ik overdag even zin om fruitmama te zijn op school, prima. Alleen haal ik die tijd 's avonds wel terug in. Je mist uiteindelijk wel een beetje menselijk contact af en toe en je werk/studie is nooit helemaal 'weg'. Je werk is ook je thuis.
Voor mij is dit alles een groot pluspunt; ik start graag eens een nevenprojectje en dan is die flexibiliteit een groot cadeau.
Anderzijds is het wat om rekening mee te houden: thuiswerk en thuis zijn is niet steeds even eenvoudig en je moet geregeld ferm op uw tanden bijten om toch maar je werk gedaan te krijgen. De was lonkt, de keuken doet je denken aan heerlijke gerechten, de tv fluit een vrolijke soaptune... Maar als je een béétje plant (een beetje veel), een béétje discipline oplegt en een béétje alleen kan zijn, dan is het zeker en vast een aanrader!
3. Er bestaan echt fantastische medestudenten. Ik heb een gloeiende hekel aan werkstudenten die doen alsof ze de zwaarste taak hebben die er bestaat. Pas op: het IS zwaar, het is met momenten dé hél. Maar wij hebben meestal wel al heel wat dingen op een rijtje.
Zo hoef ik me niet meer druk te maken of ik ooit van 't straat zal geraken, of ik ooit kinderen zal hebben, of ik ooit een (leuke) job zal vinden, er komt iedere maand geld binnen... Ik zie de 'echte' studenten soms echt heel hard werken om zichzelf te zoeken, soms drie jobkes combineren om hun studies te (helpen) betalen, soms zijn ze hopeloos op zoek naar DE liefde van hun leven, enzoverder.
Bovenstaande dingen zijn uiteraard misschien geen wereldproblemen en als werkstudent moet je financieel ook opletten, misschien studeer je net omdat je die éne droomjob nog niet hebt, misschien heb je geen kinderen, man, vrouw... Maar toch, het is anders. Ik vind dat beide partijen hun eigen zorgen, voor- en nadelen hebben en dat beide partijen dan ook gewoon respect verdienen.
Daarnaast omschreef een van mijn cursisten (trots!) tijdens zijn voordracht voor Nederlands het prachtig:
Wanneer ik kijk in mijn thuisland, kunnen kinderen zelfs niet naar school. Wij mogen dan wel eens klagen dat het druk is, we moeten vooral dankbaar zijn dat we deze kansen krijgen en kunnen pakken!
Na het gezeur bij puntje één over een negatieve ervaring met groepswerk, heb ik net hele positieve ervaringen in de master. Medestudenten die zéér gemotiveerd zijn om het groepswerk tot een goed einde te brengen (halleluja, ze bestaan!); die samenvattingen willen uitwisselen; die tijdens de examens nuttige gesprekken en discussies voeren om de leerstof te verwerken... Je hoeft het dus niet allemaal alleen te doen, er komt soms steun uit onverwachte hoek.
4. Er zullen heel veel vragen komen en de verwachtingen zijn soms enorm.
"Ah, gij wilt directeur worden?". "Oei, ga je hier niet blijven werken dan?". "Ja, leerkracht is ook maar een leerkracht hé, wil je dan toch iets écht gaan doen?". "Maar allee, ge hebt werk, ge hebt drie kinderen, een huishouden, diploma's, waarom ga je dit dan ook nog eens doen?!". "Jajaja, dan is dat toch heel goed te doen, allezja, anders zou je dat toch niet doen?".
And so on...
Jullie hebben al gelezen waarom ik gestart ben. Ik wil géén directeur worden, ik wil nu niet veranderen van job en leerkracht zijn is een fulltime job die heel wat vraagt. Het soort vragen van hierboven zijn logisch, maar soms ook niet zo fijn. Net alsof je huidige job niet voldoet aan de verwachtingen, dat je er 'niet bij hoort' omdat je geen fikse carrière maakt of geen tonnen geld verdient. Het is ook niet omdat je al diploma's hebt of mama bent, of het al druk genoeg hebt, dat je niet aan iets nieuws mag beginnen. En omgekeerd, het is niet omdat je een bepaald diploma wél hebt, dat je persé ook een hogere functie moet ambiëren. En dan heb je ook nog de denigrerende opmerkingen dat het allemaal niet zoveel kan inhouden als jij het kan. Als je dus ooit de stap zet, bereid U voor op een pak vragen en (ongewenste) opmerkingen.
Reacties
Een reactie posten