Mama leert

"Dien steeds alle taken tijdig in. Zorg dat je steeds voldoende tijd rekent om een opdracht te maken." Honderd keer heb ik dat zinnetje al getypt de afgelopen jaren. En ondanks mijn eigen overtuiging dat dit zo belangrijk is, merk ik dat ik zelf ook nog geregeld last heb van het uitstelgedrag. Ik stel een dag voorop om goed door te werken en eens die dag er is, duurt het ondanks alle goede voornemens plots enorm lang voor mijn motor begint te werken. Hoe komt dat toch? Bij mezelf merk ik een patroon: je ziet plots een zee van ruimte voor je, je wil duizend-en-een-dingen gedaan krijgen en daardoor kookt het hersenpan(netje) over. En dan mag je nog zo lachen met mijn lijstjes, weekplanners, dagoverzichtjes, ze helpen. In mijn "agenda" noteer ik kriebel-krabbel alles samen in veel te kleine kottekes wat het geheel nogal overdonderend maakt. Tip 1 (en note to myself): neem een agenda/planner die groot genoeg is voor je! Gelukkig zijn er oplossingen. Standaard li

Ik neem jullie even mee naar het prachtige jaar 2008, ik was 21. Toen trouwden we en kwam een klein baby'tje in mijn buik wonen, dat was halfweg/eind augustus ongeveer. Moet ik even vermelden; meer dan een week voor "we" de positieve test in handen hadden, was ik al doodziek. Oké, geen droomzwangerschap, maar straks wél een droombevalling? Wishful thinking. Na een helse zwangerschap, volgde een helse bevalling. Oké, dan maar een droombaby. Wat was hij mooi, knap, lief, schattig. Dat mijn buik kapotgesneden was, ik niet kon rondstappen en mijn eigen baby niet meteen kon verzorgen, dat namen we er maar bij. Onze mooie, knappe, lieve, schattige baby, die had ook last van een niet zo mooi, niet zo knap, niet zo lief en absoluut niet zo schattig gehuil. Hij gilde, krijste. Niet zomaar tijdens de 'huiluurtjes', niet zomaar wanneer hij honger had of een verse luier nodig had. Neen, continu, constant, iedere dag, de hele dag. Oké, dat namen we er maar bij. Dat hij '

Een onderwerp is één, het voor je zien volgt pas heel wat cijfertjes later bij mij. Na de loting nam ik meteen contact op met mijn promotor. Ik ken mezelf, hoe langer het duurt eer ik concrete info heb, hoe angstiger ik word dat het niet zal lukken. De eerste afspraak ging meteen de week na de loting al door: i-de-aal! Mijn promotor is een ongelofelijke enthousiaste post-doc die met veel passie en ambitie sprak over haar onderzoek(en). Hoewel het énorm boeiend was, had ik zin om mijn boeken weg te stoppen en ver weg te lopen om nooit of te nimmer meer terug te keren. Haar uitleg kon niet beter, ik kreeg echt meteen alle informatie die ik nodig had om te kunnen starten, maar ik zag zovéél dat ik even niet wist waar ik het had. Onderweg in de auto was ik alweer in gedachten "Misschien moet ik het over twee jaar spreiden." of "Misschien had ik beter een ander onderzoek gekozen.". Allemaal belachelijke gedachtes aangezien ik het  onderwerp  kreeg waar ik het meeste

Het was even slikken toen ik hoorde dat het schrijven van een thesis gelijkgesteld staat aan een paar maand fulltime werken. In combinatie met het werk, het gezin en het huishouden is het allesbehalve eenvoudig, dat wist ik wel op voorhand. Maar hoe begin je er nu aan? Eerst en vooral: lig er niet teveel wakker van. Het is erg belangrijk maar de zenuwen mogen je niet belemmeren. Er zijn er al zoveel die het voorgedaan hebben, waarom zou het jou niet lukken? Hoewel ik zo positief mogelijk probeer te denken, ik geloof zelf nog steeds niet volledig dat ik dit écht tot een goed einde zal brengen. Toen ik merkte dat ik wou beginnen maar helemaal niet wist wààr dat dan juist was, ging ik op zoek naar tips en advies. Daarna volgden een week vol frustraties: iedere site zei iets anders, het masterproefportaal laat vooral veel vrijheid en legt de nadruk op "eigen creativiteit", ik moet er niet bij vertellen dat dit alles niet zo motiverend was. Meerdere wegen zullen ongetwijfeld

Een beetje à la #aswespeak zoals bij Nele  en Lilith  maak ik met plezier een korte verzameling van wat me de laatste dagen bezighield. #1 De afgelopen week woonde ik een meeting bij over de praktische aanpak van 'mijn' onderzoek. Het is eigenlijk het onderzoek van mijn promotor waar ik in mee stap maar toch. De praktische kant werd nog meer verduidelijkt, de doelen werden nogmaals benadrukt en het geheel werd (in mijn hoofd) terug wat helder. Intussen heb ik een lijstje gevuld met kernbegrippen en centrale topics om mijn literatuurstudie verder uit te bouwen. #2 Morgen krijg ik een stagiaire over de vloer. Voor het vak wat ik al bijna 10 jaar geef. Hoewel ik het steeds boeiend vind om iemand anders aan het werk te zien - een andere aanpak is altijd goed om eens te zien! - vind ik het ook wat moeilijk. "Mijn klas" eventjes uit handen geven, spannend! #3 De dagen vliegen nog steeds aan een razend tempo voorbij. De sociale agenda is redelijk goed gevuld waardoor d

Jarenlang heb ik uitgekeken naar dit moment. Het moment waarop alle puzzelstukjes samen horen te vallen. De bekroning van al het studeren, het laatste werk voor je dat diploma in ontvangst zou mogen nemen. Awel hé, dat moment, dat is absoluut niet zo rooskleurig als je vooraf denkt! Ik had sjance, ik kreeg 'mijn' onderwerp toegewezen; een onderwerp waar ik erg geïnteresseerd in ben, waar veel rond te doen is en waar zowel theoretisch als in de praktijk iets mee aan te vangen valt. I-de-aal, is het niet? Neen, dat is het dus niet! Allez kom, dat is het wel... Ja, wat is het dan? Ik las al verschillende teksten (te weinig naar mijn goesting), ik nam notities, heb grote lijnen in mijn hoofd maar voorlopig blijven ze in mijn hoofd en op kladpapier. Zoals sommige mensen dezer dagen miserie hebben om hun "Bujo" te beginnen omdat ze bang zijn iets fout te doen, zo heb ik angst om aan die thesis te schrijven. Nochtans, er kan altijd wat aangepast worden, er kan altijd bij

Na een optimistisch idee: "IK BEN GENEZEN" blijkt mijn stem toch nog steeds 'kapot' te zijn. Ik klink übersexy maar dat is helemaal niet volgens plan. Het plan is om terug beter te zijn en er deze week hard tegenaan te gaan: literatuurstudie! Groepswerk! Lesvoorbereidingen! Vergaderen! Koken! Huishouden! Nu maar hout afkloppen dat het lukt. Het verhaal van het hooi en de vork, ik ben geen fan... We hebben uiteindelijk nog kunnen genieten van een fijn weekend, er werd nog heel wat geschrapt van de to-do-list en we trakteerden de kindjes op skeelers en mini op een stepje. We aten taart, snoep en 'vierden' nog een beetje feest. We vulden boekentassen met nieuwe sportschoenen (turnpantoffels zijn echt niet meer dat hé), een nieuwe portie koekjes en fruit, we tekenden agenda's en vulden bestelbriefjes in. Ik kocht een nieuwe 'boekentas' en ben dus ook helemaal fris (euhu) om morgen terug naar de klas te gaan! Morgenochtend begint de rush terug: bote

Halloween, het kan niet 'spookier' zijn op dit moment. Ik was prima mee met alles tot een vies beest mij vorige week overmeesterde. Gevolg: drie dagen met hoge koorts uitgeteld in de zetel/bed. Ik zag mijn geplande fun-weekend al in het water vallen en werd nog gefrustreerder dan ik al was. Mijn thesisbespreking moest ik afzeggen, 39 graden in mijn lijf waren er net iets teveel. Het verbeterwerk dat ik dinsdag wou doen bleef netjes liggen. De zoon werd ook ziek, we konden met tweeën lijden en alles liep in de soep. En nu? Nu doe ik aan "damage-control". Mijn verjaardag gisteren gebruikte ik om snel wat kleine dingen in orde te brengen, afspraken opnieuw in te plannen en toch een ritje naar Leuven te doen voor een debat, om maar niets extra's meer te missen. Gelukkig ben ik (samen met een dozijn pijnstillers) naar PlannerCon kunnen gaan en had ik de time of my life! Ik leef wel op appelsap en zachte voeding aangezien de keel nog steeds niet ok is, maar het komt