Mama leert

De laatste dag van april, hoezeer heb ik hiernaar uitgekeken in september. Begrijp me niet verkeerd, 't gaat allemaal al veel te snel en alle clichés zijn waarheid, we moeten genieten, je moet per dag leven en niet teveel vooruit kijken. Al van die dingen. Maar geloof mij, voor mij kan dit schooljaar niet snel genoeg voorbij zijn. Een groot voordeel van een werkstudent die in het onderwijs staat; in juli zal ik normaal eindelijk eens een maand kunnen uitblazen. Al zal ik niet teveel mogen blazen aangezien er - als alles volgens plan loopt - veel rustigere jaren qua cognitieve belasting aankomen voor mij.

Hoe zit het nu? Nog ZESTIEN dagen en de thesis moet ingediend worden als je wil deelnemen aan de eerste zittijd. Voorlopig blijft dit nog steeds het plan. Vanaf morgen werk ik terug fulltime (en ja, ik start meteen met een verlofdag ;-)), woensdag hebben we een presentatie in Leuven (na mijn eigen lessen) en dus schakel ik waarschijnlijk nog een versnelling hoger. Mocht ik een ral…

Beetje per beetje beginnen de puzzelstukken op hun plaats te vallen. Ik kan maar niet geloven dat ik al meer dan een halfjaar aan het schrijven ben. Geregeld komt iemand eens goed aan mijn puzzeldoos schudden, en dat is maar goed ook. Hoewel ik al serieus gevloekt heb dat ik telkens opnieuw mag beginnen, zie ik toch vooruitgang. Eindelijk.

Ik denk dat het een beetje een menselijke fout is: kijken hoever je nog moet, in plaats van kijken hoever je al gekomen bent. Deze week heb ik eens alle kladwerken (ik heb letterlijk àlles bijgehouden) bekeken en zag ik dat mijn puzzel toch al heel wat mooier geworden is dan diegene die ik in december gemaakt had. Alle randjes liggen samen, met grote stukken die al opgevuld zijn en wanneer ik goed kijk, kan ik de eindfiguur al zien. Als ik héél goed kijk.

Dezer dagen ben ik zeer voorzichtig met mijn puzzeldoos; ik ben bang dat er plots een aardbeving komt die alles nogmaals grondig door elkaar zal schudden. Ik heb goesting om de secondelijm uit te h…

De eerste pannenkoek mislukt altijd. Een thesis mislukt niet alleen de eerste keer, je moet blijven proberen, woorden toevoegen en verwijderen en met een beetje geluk vormt dit alles zich tot een eindresultaat dat toonbaar is. Soms zit er al potentieel in maar is de vorm nog niet in orde. Soms lijkt de vorm indrukwekkend maar als je ervan proeft blijkt het toch niet dat te zijn...

Een thesis lijkt ook een beetje op een goeie cocktail: niet eenvoudig samen te stellen. Je kan natuurlijk één en ander samen in de mix doen, maar de finesse, die kan je zo niet verwachten. Enkel met exact de juiste ingrediënten, bereik je die topsmaak. Urenlang wikken en wegen om het dan uiteindelijk nog even over een andere boeg te gooien. Hopende dat er binnenkort wat 'leesbaars' op het scherm verschijnt.

Wanneer we over gaan op de warme dranken vergelijk ik die masterproef het liefst met een koffie verkeerd. Net genoeg melk, net genoeg koffie. Geen al te extreem taalgebruik want één onderzoek maak…

één
Ongeveer negen maand duurt het academiejaar, de tijd waarin je geacht wordt een thesis te schrijven. Die periode lijkt op zich erg lang, maar voor je het weet nader je de 40 weken. Je kan vroeger indienen dan de deadline maar op zich blijkt het eerder een tot-de laatste-dag-opdracht te worden. Voor wie het niet lukt in die 40 weken is er nog steeds de optie om overtijd te gaan en in augustus in te dienen. 
twee Het begin is erg spannend: een onderwerp kiezen, onderzoek opstarten, literatuur doorworstelen. Al die nieuwe dingen, fantastisch! Naarmate de tijd vordert wordt het echter lastiger en lastiger. Iedere seconde dwarrelen er gedachten in je hoofd, je blijft denken: nog zoveel maanden, nog zoveel weken, nog zoveel dagen. En nog zoveel te doen. De vermoeidheid steekt de kop op en niet weten wanneer alles precies eruit zal komen en op papier zal staan maakt het alleen maar spannender. Je blijft doorgaan, je weet dat het niet kan blijven duren en je hoopt dat het goed komt.
drie Ho…

Dat het drukke weken, maanden en zelfs jaren zijn, zoveel is duidelijk. Na vijf weken Leuven op woensdag is de vermoeidheid op en top aanwezig. Het 'treinen' weegt ferm door; gisteren was er alweer vertraging (+30min) waardoor de balans tussen tijd-onderweg (> 4,5u) en les (2u) nogal verstoord is.

Een gesprek met de promotor leerde me intussen ook dat er nog veel werk voor de boeg is (terecht). De taken voor het 'woensdagvak' stapelen zich op en we moeten sprinten om niet achter te blijven. Al ben ik blij dat alle studenten dit beamen; het ligt niet louter aan mij. Het ouderschapsverlof komt binnenkort tot een einde, er is een projectdag op school, zaterdag geef ik nog een workshop (tvv. het Kinderkankerfonds)... En voor je het weet is je energielevel gezakt tot net niet op de grond.

Enerzijds krijg ik nu geregeld de opmerking: "Nog efkes, je bent er bijna." Anderen spreken dit een beetje tegen: "Let maar op dat je niet helemaal een klop krijgt."…

Laat het ons vandaag even over verwachtingen hebben. We koesteren ze allemaal, over de lijst met dingen die we willen afwerken (en volgens onze verwachtingen zullen afwerken), over dat weekend waar we van gaan genieten, over dat avondje uit dat deugd zal doen, over de kinderen die voorbeeldig rustig zullen spelen, over dat examen dat vlot zal gaan, die thesis die uiteraard zal vlotten...

En dan is er zoiets als "Het leven zoals het is.". Ik vraag me écht af of het alleen maar bij mij het geval is, maar heel vaak blijft van die verwachtingen weinig over in de realiteit. Enkele voorbeelden van dit weekend.

Zaterdagvoormiddag hadden we leermoment (= een contactmomentje voor onze cursisten die in afstandsonderwijs les volgen). Alles verliep zoals verwacht en ik huppelde pas om 13u buiten, gewoon omdat het te gezellig/boeiend was om om 12u al te vertrekken. Ik vertrek, met een warm gevoel, huiswaarts. Net wanneer ik de autostrade oprij, zie ik een klein wit briefje tussen mijn rui…