Aan het begin van het academiejaar maakte ik een aftelkalender voor de komende maanden. Tijdens deze maanden zou ik heel hard werken om aan de eindmeet te raken. Een opleiding is geen sprint maar een marathon: vanaf het begin tot het einde moet je volhouden en doorbijten. Intussen begint onze muur nogal ferm leger te worden; vijf maand zijn al weg! Unbelievable...
Februari mag dan wel de kortste maand zijn, voor mij betekende het kickstarten aan het tweede semester. Ik kreeg mijn punten, ik startte mijn laatste vak, mijn masterproef kreeg weer wat meer vorm, ik maakte nieuwe lijstjes met 'de laatste loodjes' (ge moogt gerust lood zeggen).
Voor de derde week op rij zit ik op wacht in Leuven voor het woensdagnamiddagvak. Voor de derde keer op rij betekent dit bij het zien van andere kindjes directement heimwee naar onze knutselnamiddagen op woensdag. Anderzijds betekent dit ook wat me-time voor de les en weten dat doorduwen ervoor kan zorgen dat dit niet meer hoeft. Dus ik weet nog niet waar op de fuck-it-list ik dit zal plaatsen...
Gisterenavond zaten we nog te praten over hoe het af en toe begint te wegen. Maandag was ik 3/4 van de dag 'out'; spierpijn, buikpijn, ... Ik had een vermoeden tot griep maar na het maken van een haalbare planning voor de komende dagen, namen alle klachten af. Stress dus waarschijnlijk. Be-la-che-lijke stress. Ik wil uiteraard het diploma behalen en ja, ik word nerveus wanneer ik aan de masterproef-deadline denk, maar langs de andere kant hangt er niet echt veel van af. Ik ben op het punt gekomen dat ik het gewoon wil hébben om terug rust te krijgen in mijn hoofd. Zolang dat papierke niet in mijn handjes zit, zal dat hoofd nooit stoppen met draaien.
Ik herinner me niet dat ik tijdens de bachelors ooit zo nerveus was, hoewel er toen veel meer aan vast hing. Ik studeerde af op 1 februari terwijl we zouden trouwen op 5 juli én we in april in ons verbouwde huis zouden intrekken. En toch, ik was rustig, chill, relax. Of misschien is het net zoals bevallen; je onthoudt alleen de positieve dingen en vergeet al de rest... Nu ik erover nadenk, bij de academische bachelorproef heb ik ook serieus gezweet. Tegen het einde aan kon ik iedere seconde een traantje laten en begon ik iedere zin letterlijk met: "Ik wéét dat ik moe ben, maar ik kàn nu gewoon niet stoppen.". Ik stopte niet en tegen het einde was ik zelfs nog zwanger ook, hoe een lichaam sterker is dan je denkt!
Dus met goede moed blijf ik doorbijten en hoop ik tegen september alleen maar überpositieve dingen te zeggen over verder studeren als werkstudent en verhaaltjes te schrijven over wat een leuke tijd dat toch was. (En voor degene die het zich afvragen: no more babies please!)
Note: het is zeker niet allemaal kommer en kwel. Ik heb de afgelopen semesters al heel veel plezante nieuwe mensen leren kennen, de inhoud van de opleiding is oprécht boeiend en de uitdaging is iets wat me wel motiveert.
Februari mag dan wel de kortste maand zijn, voor mij betekende het kickstarten aan het tweede semester. Ik kreeg mijn punten, ik startte mijn laatste vak, mijn masterproef kreeg weer wat meer vorm, ik maakte nieuwe lijstjes met 'de laatste loodjes' (ge moogt gerust lood zeggen).
Voor de derde week op rij zit ik op wacht in Leuven voor het woensdagnamiddagvak. Voor de derde keer op rij betekent dit bij het zien van andere kindjes directement heimwee naar onze knutselnamiddagen op woensdag. Anderzijds betekent dit ook wat me-time voor de les en weten dat doorduwen ervoor kan zorgen dat dit niet meer hoeft. Dus ik weet nog niet waar op de fuck-it-list ik dit zal plaatsen...
Gisterenavond zaten we nog te praten over hoe het af en toe begint te wegen. Maandag was ik 3/4 van de dag 'out'; spierpijn, buikpijn, ... Ik had een vermoeden tot griep maar na het maken van een haalbare planning voor de komende dagen, namen alle klachten af. Stress dus waarschijnlijk. Be-la-che-lijke stress. Ik wil uiteraard het diploma behalen en ja, ik word nerveus wanneer ik aan de masterproef-deadline denk, maar langs de andere kant hangt er niet echt veel van af. Ik ben op het punt gekomen dat ik het gewoon wil hébben om terug rust te krijgen in mijn hoofd. Zolang dat papierke niet in mijn handjes zit, zal dat hoofd nooit stoppen met draaien.
Ik herinner me niet dat ik tijdens de bachelors ooit zo nerveus was, hoewel er toen veel meer aan vast hing. Ik studeerde af op 1 februari terwijl we zouden trouwen op 5 juli én we in april in ons verbouwde huis zouden intrekken. En toch, ik was rustig, chill, relax. Of misschien is het net zoals bevallen; je onthoudt alleen de positieve dingen en vergeet al de rest... Nu ik erover nadenk, bij de academische bachelorproef heb ik ook serieus gezweet. Tegen het einde aan kon ik iedere seconde een traantje laten en begon ik iedere zin letterlijk met: "Ik wéét dat ik moe ben, maar ik kàn nu gewoon niet stoppen.". Ik stopte niet en tegen het einde was ik zelfs nog zwanger ook, hoe een lichaam sterker is dan je denkt!
Dus met goede moed blijf ik doorbijten en hoop ik tegen september alleen maar überpositieve dingen te zeggen over verder studeren als werkstudent en verhaaltjes te schrijven over wat een leuke tijd dat toch was. (En voor degene die het zich afvragen: no more babies please!)
Note: het is zeker niet allemaal kommer en kwel. Ik heb de afgelopen semesters al heel veel plezante nieuwe mensen leren kennen, de inhoud van de opleiding is oprécht boeiend en de uitdaging is iets wat me wel motiveert.
Reacties
Een reactie posten