Laat het ons vandaag even over verwachtingen hebben. We koesteren ze allemaal, over de lijst met dingen die we willen afwerken (en volgens onze verwachtingen zullen afwerken), over dat weekend waar we van gaan genieten, over dat avondje uit dat deugd zal doen, over de kinderen die voorbeeldig rustig zullen spelen, over dat examen dat vlot zal gaan, die thesis die uiteraard zal vlotten...
En dan is er zoiets als "Het leven zoals het is.". Ik vraag me écht af of het alleen maar bij mij het geval is, maar heel vaak blijft van die verwachtingen weinig over in de realiteit. Enkele voorbeelden van dit weekend.
Zaterdagvoormiddag hadden we leermoment (= een contactmomentje voor onze cursisten die in afstandsonderwijs les volgen). Alles verliep zoals verwacht en ik huppelde pas om 13u buiten, gewoon omdat het te gezellig/boeiend was om om 12u al te vertrekken. Ik vertrek, met een warm gevoel, huiswaarts. Net wanneer ik de autostrade oprij, zie ik een klein wit briefje tussen mijn ruitenwisser zitten. Eerste idee: "Ik stond fout geparkeerd en iemand heeft me daar willen op wijzen.". Tweede idee: "Misschien heeft iemand van de cursisten gezien dat dit mijn auto was en wou die even zijn gedacht zeggen.". (Is het al duidelijk dat ik nogal snel denk dat het aan mij ligt?). Bon, afrijden puur om het briefje te lezen, zag ik niet zitten, dus ik reed huiswaarts. Terwijl ik iedere twee seconden mijn blik op het briefje richtte. En ik steeds bleef denken: "Wat er ook op staat, ik blijf nog even op de happy-cloud.". Afrit Rumbeke. De eerste de beste gelegenheid ging ik aan de kant en nam nogal nieuwsgierig het briefje eruit: "Beste, voor de schade aan uw wagen mag U contact opnemen met...". DAMNED. Op dat moment doorprikte het berichtje mijn happy-luchtbel en was ik weer helemaal down-to-earth.
De feiten
Er had iemand heel zachtjes gehaperd aan de zijkant toen het in de straat erg druk was en hij plaats wou maken voor een ander. Deze persoon is dus énorm vriendelijk geweest door een briefje met zijn nummer na te laten waarvoor een dikke chapeau. Ik zou dit absoluut OOK doen maar ik ben overtuigd dat dit niet bij iedereen het geval zou zijn. Ik kan helemaal niet kwaad zijn - ik ben het ook niet - maar tegelijk verzucht ik ook wel het feit dat het weer wat 'geloop' zal zijn. C'est la vie...
Zaterdagnamiddag: onze middelste dochter wou graag naar de Chiro. Prima, tof zelfs! Ik vroeg de lieftallige wederhelft om haar te brengen zodat ik eerst kon eten. (Na het blijven plakken op school en het briefje wou ik graag even bekomen.) Komt hij thuis, zegt hij: "Het is al om 16u15 gedaan, niet om 17u.". Mijne frank valt al half: dit klopt niet helemaal... We hebben hier in de buurt blijkbaar een drietal Chiro's en uiteraard was ze in de foute afgezet geweest. Evenzeer mijn fout want ik had gewoon gezegd "Breng jij haar naar de Chiro?". Dus in plaats van rustig te eten, ben ik als een (verantwoorde) halve zot teruggekeerd, heb ik haar opgehaald in de foute Chiro en naar de juiste gebracht. Geen man overboord, ze vond het in beiden leuk en ze heeft een mooi verhaal voor later zeker? C'est la vie...
Zaterdagavond: een geplande girls-night-out, zalig! We vertrekken richting tapasbar met de auto. Wanneer we onderweg op één van de bruggen aan de lichten staan, krijgt mijn 'chauffeur' haar auto niet meer in de juiste versnelling. We gingen op een rollercoaster van paniek naar kalmte naar de slappe lach. Zeker toen we even later bij het parkeren hetzelfde probleem hadden toen we nog maar voor 1/3 onder de slagboom van de parking waren, konden we niet meer bijkomen van het lachen... We zijn dus aan 0,00001km per uur onder de slagboom door gerold, hopende dat het ding niet naar beneden zou komen. Lachbui: niet te vermijden. In het terugkeren ongeveer eenzelfde verhaal. We zullen die avond alvast niet meer vergeten! C'est la vie...
Minder crazy is deze maandag. Waar ik een flinke lijst gepland had met thesisactiviteiten, vakopdrachten, voorbereiding voor school... Bleek vannacht al dat onze mini waarschijnlijk niet zo fit zou zijn vandaag. (Ik ook niet. Ik zag de klok om 1:22; 3:18; 4:36 en om 5:13, waarna ik niet meer kon slapen.) Online een afspraak gemaakt bij de kinderarts en beslist om haar vandaag alvast thuis te houden. Dat het terecht was werd vanmorgen meteen duidelijk; nadat we broer en zus naar school brachten, wou ze terug in haar bed om te slapen. Het wordt dus een to-do-list voor de komende avond/nacht, vandaag ga ik rustig wat low-cognitive-tasks uitvoeren en dat kleine prutske een beetje soigneren. C'est la vie...
De verwachting is dat het de komende maanden minstens even hectisch zal blijven, al hoop ik dat de rust gauw terugkeert. De NMBS bijvoorbeeld was vorige woensdag stipt op tijd! Dat was ook tegen alle verwachtingen in. Moraal van het verhaal: verwacht het onverwachte, c'est la vie...
En dan is er zoiets als "Het leven zoals het is.". Ik vraag me écht af of het alleen maar bij mij het geval is, maar heel vaak blijft van die verwachtingen weinig over in de realiteit. Enkele voorbeelden van dit weekend.
Zaterdagvoormiddag hadden we leermoment (= een contactmomentje voor onze cursisten die in afstandsonderwijs les volgen). Alles verliep zoals verwacht en ik huppelde pas om 13u buiten, gewoon omdat het te gezellig/boeiend was om om 12u al te vertrekken. Ik vertrek, met een warm gevoel, huiswaarts. Net wanneer ik de autostrade oprij, zie ik een klein wit briefje tussen mijn ruitenwisser zitten. Eerste idee: "Ik stond fout geparkeerd en iemand heeft me daar willen op wijzen.". Tweede idee: "Misschien heeft iemand van de cursisten gezien dat dit mijn auto was en wou die even zijn gedacht zeggen.". (Is het al duidelijk dat ik nogal snel denk dat het aan mij ligt?). Bon, afrijden puur om het briefje te lezen, zag ik niet zitten, dus ik reed huiswaarts. Terwijl ik iedere twee seconden mijn blik op het briefje richtte. En ik steeds bleef denken: "Wat er ook op staat, ik blijf nog even op de happy-cloud.". Afrit Rumbeke. De eerste de beste gelegenheid ging ik aan de kant en nam nogal nieuwsgierig het briefje eruit: "Beste, voor de schade aan uw wagen mag U contact opnemen met...". DAMNED. Op dat moment doorprikte het berichtje mijn happy-luchtbel en was ik weer helemaal down-to-earth.
De feiten
Er had iemand heel zachtjes gehaperd aan de zijkant toen het in de straat erg druk was en hij plaats wou maken voor een ander. Deze persoon is dus énorm vriendelijk geweest door een briefje met zijn nummer na te laten waarvoor een dikke chapeau. Ik zou dit absoluut OOK doen maar ik ben overtuigd dat dit niet bij iedereen het geval zou zijn. Ik kan helemaal niet kwaad zijn - ik ben het ook niet - maar tegelijk verzucht ik ook wel het feit dat het weer wat 'geloop' zal zijn. C'est la vie...
Zaterdagnamiddag: onze middelste dochter wou graag naar de Chiro. Prima, tof zelfs! Ik vroeg de lieftallige wederhelft om haar te brengen zodat ik eerst kon eten. (Na het blijven plakken op school en het briefje wou ik graag even bekomen.) Komt hij thuis, zegt hij: "Het is al om 16u15 gedaan, niet om 17u.". Mijne frank valt al half: dit klopt niet helemaal... We hebben hier in de buurt blijkbaar een drietal Chiro's en uiteraard was ze in de foute afgezet geweest. Evenzeer mijn fout want ik had gewoon gezegd "Breng jij haar naar de Chiro?". Dus in plaats van rustig te eten, ben ik als een (verantwoorde) halve zot teruggekeerd, heb ik haar opgehaald in de foute Chiro en naar de juiste gebracht. Geen man overboord, ze vond het in beiden leuk en ze heeft een mooi verhaal voor later zeker? C'est la vie...
Zaterdagavond: een geplande girls-night-out, zalig! We vertrekken richting tapasbar met de auto. Wanneer we onderweg op één van de bruggen aan de lichten staan, krijgt mijn 'chauffeur' haar auto niet meer in de juiste versnelling. We gingen op een rollercoaster van paniek naar kalmte naar de slappe lach. Zeker toen we even later bij het parkeren hetzelfde probleem hadden toen we nog maar voor 1/3 onder de slagboom van de parking waren, konden we niet meer bijkomen van het lachen... We zijn dus aan 0,00001km per uur onder de slagboom door gerold, hopende dat het ding niet naar beneden zou komen. Lachbui: niet te vermijden. In het terugkeren ongeveer eenzelfde verhaal. We zullen die avond alvast niet meer vergeten! C'est la vie...
Minder crazy is deze maandag. Waar ik een flinke lijst gepland had met thesisactiviteiten, vakopdrachten, voorbereiding voor school... Bleek vannacht al dat onze mini waarschijnlijk niet zo fit zou zijn vandaag. (Ik ook niet. Ik zag de klok om 1:22; 3:18; 4:36 en om 5:13, waarna ik niet meer kon slapen.) Online een afspraak gemaakt bij de kinderarts en beslist om haar vandaag alvast thuis te houden. Dat het terecht was werd vanmorgen meteen duidelijk; nadat we broer en zus naar school brachten, wou ze terug in haar bed om te slapen. Het wordt dus een to-do-list voor de komende avond/nacht, vandaag ga ik rustig wat low-cognitive-tasks uitvoeren en dat kleine prutske een beetje soigneren. C'est la vie...
De verwachting is dat het de komende maanden minstens even hectisch zal blijven, al hoop ik dat de rust gauw terugkeert. De NMBS bijvoorbeeld was vorige woensdag stipt op tijd! Dat was ook tegen alle verwachtingen in. Moraal van het verhaal: verwacht het onverwachte, c'est la vie...
Reacties
Een reactie posten